Trust

A charitable mind-set assumes the best in other people. Mind-sets tend to become self-fulfilling prophecies. When you assume that people's stumbles are honest mistakes that come from a good place, you get farther with them during their victories. When you assume the worst of people, you get the worst from people. It's important that our managers maintain a charitable assumption about the people with whom they work and about the guests we serve. Doing so even when a mistake has been made gives employees the cance to react with integrity and to be accountable for their actions. (p. 206)

FEAR versus TRUST

Fear : them against us
----> Trust : us as a team, together and united

tyranny
---> collaboration

ruling
---> empowering

fleeting
---> enduring

selfish
---> giving

scarcity
---> abundance

closed
---> expressive

telling
---> listening

knowing
---> learning

cynical
---> hopefull

gatekeeper
---> agent

(p. 213)

Zie ook mijn bericht van 16 oktober 2007 en van 31 december 2007.

Hospitality

Hospitality exists when you believe the other person is on your side. Hospitality is present when something happens for you. It is absent when something happens to you. (p. 11)

Service is the technical delivery of a product. Hospitality is how the delivery of that product makes its recipient feel. Service is a monologue - we decide how we want to do things and set our own standards for service. Hospitality, on the other hand, is a dialogue. To be on a guest's side requires listening to that person with every sense, and following up with a thoughtful, gracious, appropriate response. It takes both great service and great hospitality to rise to the top. (p. 65)

Zie ook de tekst van 16 oktober 2007 en van 31 december 2007.

Kleine landen

'Eer halen louter uit de grootte van je land wordt meer en meer een anachronisme. Traditioneel is groot zijn voor een land altijd goed geweest om twee redenen : voorspoed en veiligheid. Een groot land staat gelijk met een grote markt en dus meer handel en rijkdom. Een groter land had ook meer macht en maakte minder kans het slachtoffer te worden van een invasie. In de moderne wereld lijken deze twee voordelen echter te verdwijnen.

De klassieke nadelen armoede en onveiligheid zijn grotendeels weggevallen, en dus blijven alleen de voordelen over. Kleine landen zijn nu doorgaans welvarend en concurrentieel, en gedijen vreedzaam. Het tijdperk van de kleine landen is aangebroken.'

Gideon Rachman in De Tijd van vrijdag 21 december. Gideon Rachman is commentaarschrijver bij Financial Times.

Doen waar je goed in bent

Waarom houdt u zich bezig met quizzen en leuke programma's in plaats van met andere, belangrijker dingen ?

Een mens moet doen waarvan hij het vermoeden heeft dat hij het goed doet, en daar moet hij zo goed mogelijk zijn best voor doen. Ik kan vijftig minuten verstrooiing bieden en dat vind ik belangrijk. Jouw vraag komt voort uit een reflex die typisch is voor een voetbaltrainer. Een foute reflex, bovendien. Als mijn zoon een geweldige rechtervoet heeft, dan is het eerste wat een voetbaltrainer zegt : "We gaan op je linkse trainen". Ook in het onderwijs wordt er gefocust op wat je níet kan. Dan krijg je nooit topwetenschappers. Als je bij iemand die echt sterk is in wiskunde, blijft hameren op het feit zijn dicteetests niet goed zijn, dan beknot je die jongen of dat meisje. We zouden moeten zeggen : "Dat kun je goed, hoe kun je daar zo straf mogelijk in worden ?" Pas dan kun je in iets excelleren.

Tom Lenaerts, in De Standaard van zaterdag 1 december.

De gsm van de manager

'Ik moet altijd lachen als ik managers zie. Ze moeten vijf minuten wachten en ze zijn met hun blackberry bezig. Ze komen uit de meeting en het eerste wat ze doen is opnieuw hun blackberry consulteren. Terwijl ze zich in die vijf minuten vooraf kunnen concentreren en voorbereiden op het gesprek, en na afloop best de tijd nemen om het gesprek te evalueren en te reflecteren op wat de klant wil. Wie zijn blackberry zelfs laat aanstaan tijdens een gesprek, is gewoon onbeschoft.'

Theo Compernolle, in De Tijd van vrijdag 30 november.

In dit interview heb ik nog een reeks andere interessante uitspraken gelezen. Ik wil ze ook graag hier citeren.

'Ook tijdens meetings en vergaderingen kunnen de toestellen beter afgezet worden, toch als het de bedoeling is dat je naar mekaar luistert. Als je met je blackberry of je gsm bezig bent, kun je een gesprek beter niet voeren. Het is niet efficiënt maar het is ook nog eens dom. Het signaal dat je aan je gesprekspartners geeft is : alles is belangrijker dan jullie.'

'Het probleem is dat de breinwerkers van vandaag nog altijd aangestuurd en gemanaged worden met de methodes van 150 jaar geleden, toen handenarbeid en bandwerk nog de norm was. De manager van de bandwerker wist het beter dan de bandwerker. Hij ontwierp een productieproces en bepaalde hoe dat ging lopen, wat ieders rol was en daarna superviseerde hij de werkzaamheden. En als iemand niet functioneerde in zijn plaatje, kon hij hem bestraffen.

De moderne breinwerker weet meer dan de manager, en die laatste moet gewoon alle rotzooi opruimen zodat zijn werknemers in een creatieve omgeving hun werk naar behoren kunnen doen. Dat impliceert dat de moderne manager een heel andere houding moet aannemen. Hij moet een dienstverlener zijn voor zijn team, en heel goed menselijke relaties kunnen managen. Want goede menselijke relaties zijn heel stimulerend voor de creativiteit.'

Leben

Du hast keinen Einfluss darauf, wie du sterben wirst und auch nicht wann.
Du kannst nur entscheiden, wie du leben willst und zwar jetzt !

Deze tekst hebben we gekregen op een kaart van Nicolas en Brigitte uit Fétigny, naar aanleiding van het overlijden van Pappie. Het is een tekst van Joan Baez.

De heilige en de nederigheid

Het is vandaag Allerheiligen, 1 november. Gisteren ben ik beginnen lezen in een nieuw boek waar ik al enkele jaren naar op zoek ben (niet onophoudelijk natuurlijk). Niet te vinden in onze bibliotheek in Kampenhout. Ook niet te koop op Proxis, niet in het Nederlands, evenmin in de originele taal - Engels. Maar onze bibliotheken in Vlaanderen kunnen van mekaar uitlenen. En zo heeft die van Kampenhout mij het boek op de kop kunnen tikken, en lees ik nu het boek - in het Nederlands - uit de bibliotheek van Tremelo. Dat noem ik service. Bedankt bibliotheken !


Al op de eerste bladzijde, in de proloog, staat een definitie van een heilige.


'Een heilige is iemand die de cruciale menselijke deugd van de nederigheid beoefent. Nederigheid tegenover rijkdom en overvloed, nederigheid tegenover haat en geweld, nederigheid tegenover kracht, tegenover je eigen genialiteit of het ontbreken daarvan, nederigheid tegenover andermans nederigheid, tegenover liefde en schoonheid, tegenover pijn en dood.'


Enkele dagen geleden sprak ik nog met vrienden over de nederigheid. Waar het eventueel goed voor was. Ik bracht een ander boek in herinnering, van Henri Nouwen 'Vreemdeling in het Paradijs'. Hoe hij in de abdij dagen na elkaar grote stenen uit de rivier moet halen, een opdracht van de abt. Hoe hij de zin van dit werk niet inziet, en zich verzet. Waarom moet hij dit nederige werk doen, een groot intellectueel die boeken schrijft, lezingen geeft. Wat is de zin daarvan ? Is dat geen verspilde tijd ?


In het boek 'Vader Joe' wordt de nederigheid verbonden met heiligheid. Toevallig is het vandaag het feest van Allerheiligen. Zou het waar zijn ?


Father Joe is een Benedictijn, en in de regel van Benedictus staat er een gans hoofdstuk (7) over de nederigheid. Het is een tekst die voor ons vandaag onverdragelijk is, onaanvaardbaar. Twaalf niveaus van nederigheid bespreekt Benedictus. Alleen al het vierde niveau : verdraag zelfs onrechtvaardheid, zonder ontmoedigd te geraken of te vluchten...


Pater Jan citeerde deze morgen : we moeten niet proberen heilig te worden, we moeten proberen het terug te worden, want eigenlijk hadden we alle mogelijkheid in ons.





Tony HENDRA, 'Vader Joe. De man die mijn leven redde.'

Verderop in het boek staat nog een passage over werken, zoals de Benedictijnen het bedoelen.

"Laborare est orare."

"Ik dacht dat dat alleen op monnikenwerk van toepassing was."

"Zou niet weten waarom. Laborare est orare betekent toch zeker niet dat we onder het werk echt gebeden aan het mompelen zijn ? Dan zou je de anderen stapelgek maken. Het werk zelf is gebed. Werk dat je zo goed mogelijk doet. Werk dat je eerst voor anderen en dan pas voor jezelf doet. Werk waarvoor je dankbaar bent. Werk vaarvan je geniet, dat je verheft. Werk dat een ode is aan ons bestaan, of het nu graan verbouwen is, of het gebruiken van een van God gegeven vaardigheid. Het is allemaal gebed dat ons met elkaar verbindt en daarom met God."

"Is mijn werk gebed ?"

"Waarom zou jouw werk minder waardevol zijn dan het uitmesten van koeiestallen ?"

Ik dacht na over werk als gebed. Een vrachtwagen besturen ? Houthakken ? In de gaarkeuken werken ? Auto's verkopen ? Lesgeven ? Als ambtenaar derde klasse bij de gemeente zitten ? Bij de belastingen, het CBR of de brandweer werken ? En als je dat allemaal maar vreugdevol, dankbaar, onzelfzuchtig en consciëntieus doet, wordt het dus gebed ?

Waarom ook niet ? En dan niet in de vrome betekenis van een vriendelijk, beleefd verzoek dat omhoog zweeft naar een wispelturige godheid, maar als een vitale kracht die deel uitmaakt van het bestaan van alledag. Een kracht die - op een diepte waarvan geen enquêteur, pr-man, demograaf of andere meteropnemer van de menselijke emotie weet heeft - door de hele samenleving heen resultaten oplevert. Ontelbare kleine daden van generositeit en hartelijkheid die de band tussen ons verstevigen, ons motiveren, en onze hoop en ons vertrouwen in elkaar verstevigen. En misschien veranderen ze zelfs wel de wereld.

Thinking

With Deficit Thinking - we reduce all of human existence to a tangle of problems.
With Rational Thinking - we exclude the importance of human emotions in how we make decisions.
With Sticky Thinking - we allow random thoughts to direct our analysis.
With Common Sense Thinking - we settle for inexpert knowledge in place of real understanding.
With Binary Thinking - we oversimplify and 'dumb down' our analysis of the world we live in.
With Equity Thinking - we reduce all analysis to a game of 'Snap'.

Uit het nieuwe boek van Robin Ryde, 'Thought Leadership - Moving Hearts And Minds', p. 33.
Alleen Equity Thinking moet misschien even uitgelegd worden, het is de behoefte om een oplossing te vinden die 'fair' is, eerlijk. Het spelletje waar hij naar verwijst is een kaartspel waarbij twee spelers telkens een kaart langzaam omkeren. Wie eerst roept als er twee dezelfde prentjes liggen, wint.

Wonderen

Ik heb het altijd een mooie zin gevonden : 'Wie niet in wonderen gelooft, is geen realist.' Mijn vader zei hem te pas en te onpas. (...)
Einstein schijnt te hebben gezegd dat er twee manieren zijn om je leven te leven, de ene alsof niets een wonder is, de andere alsof alles een wonder is. Mijn vader was van het tweede soort.

Jessica Durlacher, in haar boek 'Wat gebeurde er met Cathy M ?', p. 5 en 6.

There are no strangers

"There are no strangers, only friends that we have not met."

Collega Rose Cruz Santos gaf me deze quote vandaag terwijl ze vertelde over het aanpakken van een crisissituatie.

Reasons to want to work for us

Learning to manage volunteers - to whom, absent a paycheck, ideas and ideals were the only currency - taught me to view all employees essentially as volunteers. Today, even with compensation as a motivator, I know that anyone who works for my company chooses to do so because of what we stand for. I believe that anyone who is qualified for a job in our company is also qualified for many other jobs at the same pay scale. It's up to us to provide solid reasons for our employees to want to work for us, over and beyond their compensation.

Danny Meyer, in 'Setting the Table - The Transforming Power of Hospitality in Business', p. 26.

Ik heb een tijdje geaarzeld alvorens dit boek te kopen, maar ik ben nu echt opgetogen. Waarschijnlijk zal ik er nog uit citeren.

Inderdaad : zie de teksten van 31 december 2007, over 'Hospitality' en 'Trust'.
Ik heb in het boek nog veel méér aangekruist, maar het zou te ver leiden om het hier over te nemen.

Menselijkheid

'Misschien is het voor mij, opgegroeid met ironie en relativering, nog de beste les geweest. Dat melodrama authentiek kan zijn. Dat beeld van Van Themsches moeder, die haar zoon tot levenslang hoort veroordelen, en onmiddellijk daarna omhelsd en getroost werd door Luna Drowarts grootmoeder : vertel dat na, zet het in een krantenartikel, en wie er niet bij was, keert zich walgend af : emojournalistiek, bah. Maar dat zién, en merken dat je ironiefilter uitvalt, en beseffen dat kunst nooit een dergelijk besef van menselijkheid zal kunnen bieden - dat is misschien mijn belangrijkste levensles geweest, de afgelopen twee weken.'

Tom Naegels, over de veroordeling van Hans Van Temsche, in De Standaard Weekend van 13-14 oktober.

Corruption

"It is not power that corrupts but fear. Fear of losing power corrupts those who wield it and fear of the scourge of power corrupts those who are subject to it."

wield : uitoefenen
scourge : gesel, plaag

Eén van de meest bekende toespraken van Aung San Suu Kyi, "Freedom From Fear", begint met deze zin.

Aung San Suu Kyi (19 juni 1945) is leidster van de geweldloze beweging voor de mensenrechten en democratie in Myanmar (Birma). Ze staat sinds 1989 onder huisarrest. Op 27 mei 1990 won ze, ondanks dat ze nog steeds huisarrest had, met overweldigende meerderheid de algemene verkiezingen waarbij haar partij 82 procent van de zetels verkreeg. De militaire junta weigerde echter de verkiezingsuitslag te erkennen.

In 1991 werd ze onderscheiden met de Nobelprijs voor de Vrede. Ze gebruikte het geld (1,3 miljoen dollar) om een fonds voor gezondheid en ontwikkeling ten behoeve van het Birmaanse volk op te richten.

In de krant staat vandaag : Het militair regime heeft de waarnemende minister van Tewerkstelling Aung Kyi tot tussenpersoon voor de onder voorwaarden aangeboden gesprekken met oppositieleidster Aung San Suu Kyi benoemd.

Mining the talent at ones disposal

"The point is that this week, while being interviewed in connection with my book, which is only five days away from launch, a red thread emerged that passed through the interviews on how exactly do I make a difference? And the more I thought about it, the more I realized that apart from the structured methods and all the tips and trick I suggest in ‘Making a Difference’, it largely comes down to mining the talent at ones disposal.

Far too often I see companies recruit brilliant performers, only to see that within a few months (sometimes even weeks) of their being recruited, they are not deployed for what they were recruited but are pointed in a different direction. Consequently, their real talents gradually become buried, along with their promising CV, deep down in the bottom of the bottom drawer of their bosses filing cabinet.

For example: A young marketing executive, is recruited for their originality, passion and clear thought. Two weeks into their new job their N+2 urgently needs some product sales figures analyzed and put in a presentation which he will give to his board. Because the new recruit is available, she is given the task. She does a really great job, crunching the numbers and displaying them in exactly the way her N+2 wants. She surprises him by the speed of her result and the original way she displays the information, emphasizing the strong points and burying the less attractive ones. Instead of asking himself ‘what else can this person do?’, from that day on, she is seen as the Queen of MS Excel and analytics. Ten months later, when the novelty has worn off, she feels under valued and is looking for a new opportunity."

Gelezen op de weblog van 9 september van Harley Lovegrove.

Op de website zelf staat enkele stukjes uit zijn boek over interim management 'Making a Difference', en het volgende vond ik typerend :

Let’s have a party (The difference between a CEO and COO)

CEO: ‘Let’s have a party’!
COO : ‘Great idea, when?’
CEO: ‘Tomorrow’
COO: ‘Tomorrow?! No, no, that’s far too soon’
CEO: (irritated) ‘Why’?
COO: ‘because, we’re broke, we’re going to need a sponsor, a theme, a venue and a reason’!
CEO: ‘you’re so negative, why can’t we just do it’?
COO: ‘We can, but not tomorrow. In June when the weather’s fine, everyone’s getting into holiday mood, the market will be ready and we can do it outdoors and save the cost of hiring an hotel – who likes stuffy hotels anyway?’
CEO: (dejected) ‘Oh God, you’re right as always. Just make sure you remember the party was my idea’!

An interim manager should be able to easily take the role of COO in this play, but will never be able to play the CEO, because an interim manager gets far too big a kick out of getting things done, whereas the CEO hates anything logistical and ‘boring’. On the day of the party the CEO will be out front welcoming everyone, and if the COO is lucky he might get some kind of acknowledgement afterwards, on the lines of:

CEO: (still fired up) ‘That was a great party! we should have one every month’!
COO: (exhausted) ‘Right, I don’t think so!

De vreugde onderweg

Ik las vorige week een artikel over het opvoedingsproject van Don Bosco, onder de titel "De vreugde onderweg". De kernzin was voor mij : "Onderweg gebeurt het wonder, zelden spectaculair, meestal gaan-de-weg."

Dat zette me aan het denken over het verschil tussen het einddoel en de weg ernaartoe, tussen resultaat en proces. Beroepshalve wordt er heel veel nadruk gelegd op het resultaat, moeten we allemaal vooral resultaat-gericht werkt. Waarom ? Omdat resultaten controleerbaar zijn.

Resultaten zijn inderdaad controleerbaar, maar wordt er niet teveel focus gezet op 'resultaten' ? Is dat niet typisch voor mensen die behoefte hebben om te controleren ? Controle ? Moeten we niet eerder vertrouwen hebben ?

Het onderweg-zijn is een proces, een beweging, en daar gebeurt er dus iets. Op het einde, als het resultaat er is, dan is het gedaan, af, dan hebben we stilstand. Zo gezien zou het proces dus belangrijker kunnen zijn dan het einddoel.

Je kan dat toepassen op allerlei dingen in het leven.
Reizen : willen we zo snel mogelijk ter plaatse zijn ? Of kunnen we genieten van het onderweg zijn ?
Kuisen : willen we dat het karwei zo snel mogelijk gedaan is ? Of genieten we van het proces van het kuisen ?
Eten : zo snel mogelijk de honger stillen ? Of genieten van smaken en geuren ?

Is het proces een onvermijdelijk tijdverlies ? Is het doel belangrijker dan de weg ? Even belangrijk ? Minder belangrijk ?

Van onze vriend Nicolaus uit Fétigny kreeg ik voor mijn vijfstige verjaardag volgende wens toegestuurd : 'Das Glück ist kein endgültiger Zustand, den man erreicht, sondern eine bestimmte Art und Weise, unterwegs zu sein.'

Opnieuw diezelfde gedachte : geluk vind je onderweg, niet op het einddoel.

Is het onderscheid tussen weg en doel vals ? Is het eerder iets als Yin en Yang ? Waarschijnlijk wel, en toch. Van langsom meer vind ik de weg belangrijker :

- zonder weg kan je geen doel bereiken
- het doel kan nooit bereikt worden zonder de weg te gaan

Heeft de weg op zich een eigen finaliteit ? Ik denk van wel. In plaats van te zeggen dat de weg een onvermijdbare faze is naar het doel, zou ik bijna zeggen dat het doel een onvermijdelijk product is van de weg.

De kwaliteit van het resultaat hangt (enkel) af van de kwaliteit van de weg.

Er zit een component 'tijd' in het concept 'weg'. En omdat tijd zo schaars is tegenwoordig willen velen de weg zo kort mogelijk maken !

De enige manier om de kwaliteit van het resultaat te verbeteren is de kwaliteit van het proces te verhogen. Het resultaat kan nooit het belangrijkste zijn. Als we doelgericht willen werken, dan moet alle aandacht gaan naar het proces.

Ik heb het concept doel <--> weg proberen te verduidelijken in een ganse reeks begrippen. Hier volgt de lijst. Het zou leuk zijn moesten lezers er nog begrippen kunnen aan toevoegen.

Doel - Weg
Punt - Lijn
Af - Onaf
Rust - Onrust
Resultaat - Proces
Gemak - Moeite
Zekerheid - Onzekerheid
Het is gedaan - Het gebeurt
Zijn - Worden
Wit zwart - Schakeringen
Controleerbaar - Niet controleerbaar
Uniek - Veelheid
Duidelijk - Onduidelijk
Gesloten - Open
Eindig - Oneindig
Enig - Keuze
Einde - Bezig
Stilstand - Beweging
Baas - Ondergeschikten
Product - Proces
Wat - Hoe
Geboorte - Zwangerschap
Moment - Tijd
Aankomst - Tocht
Het is gezegd - Spreken
Gehoord - Luisteren
Eenvoudig - Ingewikkeld
Gegeten - Eten
Winnen - Spelen
Dood - Leven
Aankomst - Onderweg
Volwassen zijn - Groeien
Overkant - Varen
Kunnen - Leren
Beslissen - Bespreken
Man - Vrouw
Focus - Breedbeeld
Snel zijn - Tijd nemen
Afsluiten - Open staan
Vinden - Zoeken

Hiermee wil ik eindigen. Ik las onlangs ergens 'Als je gevonden hebt, dan heb je misschien niet lang genoeg gezocht'.

Pesten op school

'Maar Ben X gaat niet alleen over autisme, ook over pesten op school. Iedere leerling of leraar die door deze film op betere gedachten wordt gebracht als hij te maken krijgt met een klasgenoot die anders is, is gewonnen'
'Op de galapremière vorige week kwam een jonge kerel met autisme naar mij. "Over twee weken gaan we met de klas naar Ben X kijken", zei hij. "Dan ga ik zeggen dat ik autisme heb. Nu heeft dat toch geen zin." Daar kreeg ik kippenvel van. Als we dat zouden kunnen bereiken met deze film...'

Nic Balthazar over zijn debuutfilm Ben X, in De Standaard van 26 september

Vergeven

'Er zat ook een vrouw in (het TV-programma) die nog veel meer had meegemaakt dan ik, haar vader had haar verschrikkelijke dingen aangedaan. 'Heb je hem vergeven', vroegen ze haar. De vrouw dacht even na en zei toen : 'Neen, dat gun ik hem niet.' Toen had ik wel door dat televisiescherm heen willen stappen en zeggen : 'Maar mens, dat gun je niet aan een ander, dat gun je aan jezelf !' Als iets je is overkomen en je blijft woedend, dan zit je vast, dan zit je gevangen. Dan hebben zij gewonnen. Diegene die jou iets hebben aangedaan, zijn dan de baas. Je kan in je kwaadheid blijven zitten, maar dan is je leven voorbij. Als je verder wil, dan moet je er iets mee doen. (...)

'Mensen doen dingen omdat ze denken dat dat voor hen de best mogelijke optie is. Dat kan mij wel kwaad berokkenen, maar die andere had daar een eigen reden voor. Als het je lukt om daar begrip voor op te brengen, is het zwaarste werk gebeurd. En dan komt er ruimte, dan komt er lucht en kun je weer ademen. Dan merk je dat vergeving zo'n machtig wapen is. Plotseling, na al die jaren van woede, heb je ineens weer de regie in handen. Dan begint het leven weer.'

Arthur Japin, in De Standaard Letteren van vrijdag 14 september, naar aanleiding van zijn nieuwste roman De Overgave.

In hetzelfde interview las ik ook nog : 'Als de woede zolang je levensvulling is geweest, dan is er niks meer naast. Als je ze dan nog loslaat, zeker op het einde van je leven, betekent het ook dat je al die jaren ervoor gefaald hebt. Dat is de leegte die ze voelt. Ze had de woede ook dertig jaar eerder los kunnen laten. Wat was er dan gebeurd ? Wat had haar leven dan voor vorm aangenomen ? Haar woede is als een stok waar ze altijd op leunt. Ineens is die stok weg.'

Le bonheur

'Seul l'amour et l'amitié comblent la solitude de nos jours. Le bonheur n'est pas le droit de chacun, c'est un combat de tous les jours. Je crois qu'il faut savoir le vivre lorsqu'il se présente à nous.'

Orson Welles, geciteerd als openingszin in de roman 'Où es-tu ?' van Marc Levy.

Treinen

'De oplossing is natuurlijk ongelooflijk eenvoudig. (...) Meer openbaar vervoer, meer treinen bijvoorbeeld. Maar er zijn mensen die treinen haten. Niet omdat ze soms te laat zijn, niet omdat ze dikwijls wat vuil zijn en omdat je in het buffet vijf minuten na het vertrek alleen nog Kitkat kunt krijgen. Nee, deze apostelen van de nieuwe moraliteit haten treinen omdat je ze niet kunt bezitten en als je iets niet kunt bezitten, hoe kan het dan de moeite waard zijn om het te hebben ? Dat is het probleem met het openbaar vervoer. Een individu kan geen trein of bus bezitten, hij kan ze alleen gebruiken voor de trip die hij wil maken. Op het einde moet hij ze teruggeven en, wat veel erger is, door anderen laten gebruiken. Mensen moeten treinen delen en sommige mensen willen niets delen.'

Lut Debroey, in Mensen Onderweg van juli-augustus 2007.

Verval

'Ook de tijd is een geniale kunstenaar. Afbladderende muren zijn abstracte fresco's, gemaakt door de tijd. Verval mag je laten zien, vind ik, want restauratie leidt al te vaak tot 'patisserie'. De tijd geeft voorwerpen een tweede huid. Roest en patina aanzie ik niet als sleet : het is een soort liefdesact tussen het kosmische en de materie.'

Axel Vervoordt, antiquair, in De Tijdbestedingen van zaterdag 28 april.

Twee ezels

'In de winkel koop ik brood en kaas,in het café bestel ik bier, koffie en een reep Côte d'Or.De eerste maaltijd van een reis moet een zegen zijn, anders is een tocht gedoemd tot mislukken.'

Michiel Hendryckx, op de eerste paginavan 'Twee ezels, een jongensboek' over zijn reis met een muilezel in 1990.

In het boek staat wat verder : 'Eerst stond Odin (de muilezel) hier aan de rand van het voetbalveld. Hij was een welkome attractie voor de dorpskinderen en dat maakte hem zenuwachtig. Ik heb hem verhuisd naar een afgelegen wei. De eenzaamheid maakte hem kalm. Als ik hem rustig zie, word ik dat ook. Dat is ons verzorgend instinct. Een deel van ons geluk ligt in het verzorgen. Als we iemand, een dier, een tuin kunnen helpen in harmonie te leven, dan worden wij ook beter. Zo zijn we nu eenmaal. Geven als zelfbehoud.'

Elders in het boek (p. 89) las ik : 'Ik ben de eenzame vreemdeling die zijn doel bereikt heeft en ik ben niet gelukkig. Ik word overmand door het Compostella-gevoel, dezelfde teleurstelling waar alle pelgrims over schrijven bij hun aankomst in Santiago. Het mooiste was het verlangen, de bevrediging van dat verlangen is stilstand. Het is het moment van voorbij-zijn, een vorm van dood. Jammer dat we nooit post krijgen uit het hiernamaals, die zou wel eens van dezelfde teneur kunnen zijn.'

Het koninkrijk der hemelen, dat is hier.

'Ik denk, als je op het eind kunt zeggendat je zo weinig mogelijk mensen ongelukkig hebt gemaakt, dan is het zinvol geweest. Perfect zelfs. Het koninkrijk der hemelen, dat is hier. En voor mij ook : in de zomer in de zee spelen, in de winter onder vrienden zijn. En boeken lezen, zomer en winter, in een hoekje voor mij alleen. Mijn vrouw vindt dat prima.'

Fred Janssen, in De Standaard Weekend van 8 juli.

Walen zijn anders

'Walen zijn anders. Zij roemen hun eigen bescheidenheid niet.Zij zijn hartelijker dan Vlamingen. Zij voelen zich meer Belg dan Waal.Zij zoeken koortsachtig argumenten om het vorstenhuis ernstig te blijven nemen. Zij zijn minder cynisch, maar daarom niet minder geestig, en ze gaan vlugger dood.'

Rik Torfs, in De Standaard van 14 juni.

In hetzelfde artikel schrijft hij ook :
'Want neem nu dat het lukt, dat Vlaanderen eindelijk onafhankelijk wordt,en toch alle problemen van de wereld niet opgelost blijken te zijn.Wat dan ?De enige bok die je nooit mag schieten, is de zondebok.Want als hij dood is,word je verantwoordelijk voor je eigen mislukkingen.'

Love ! Yeah !

U hebt het wellicht ook al meegemaakt.Na een eindeloze vliegreis, waarbij mensen urenlang tegen elkaar aanplakken, vormen zich een uur voor de landing lange wachtrijen nabij de toiletten. Daar staat de vermoeide mens te kijk voor zijn soortgenoten. Stoppelbaarden ontluiken. De adem ruikt niet meer zo fris. Haar klit aan elkaar. Vrouwen verbergen ongemakkelijk hun verval terwijl ze ergens tegen aanleunen in de iets te smalle gang. Er is weinig plaats. Er zijn veel mensen. Liefde is dan : zonder franjes verdraagzaam blijven. Niet moeilijk doen over je eigen eindigheid. Vooral niet te veel kijken naar andere mensen. Hen niet beter willen leren kennen. Hen niet absoluut proberen te beminnen. Hen gewoon met rust laten. Yeah !

Rik Torfs, in De Standaard van 8 maart.

Kleinkinderen

Ze dragen de dagen vooruit
als wij niet meer op volle kracht
naar de avond gaan,
als de pijnscheut vlijmt
door de ruggegraat van de nacht
even, maar voelbaar toegebracht.

Ze eigenen zich je stem toe
en de kleur van je vroege haar
en soms een huilbui die reinigend
de kiemkracht besproeit
en voor wildgroei behoedt.

Ze nemen grondgebied in, ongevraagd
alsof het altijd al eigendom was,
ze eigenen zich percelen toe
die je jarenlang braak liet liggen,
het beste verloren verdronken land.

Ze spelen de ernst van je lachen na
en willen horen en zien en voelen
hoe het werkelijk toegaat
in het stroomgebied zonder horizon
dat je grensgebied is geworden.

LOU VLEUGELHOF