Iedere Belg wordt verondersteld de wetten te kennen. Er wordt dus ook verondersteld dat al die Belgen het Staatsblad lezen, want daarin worden deze wetten bekendgemaakt. Gelukkig wordt onze kennis niet daadwerkelijk getest, iedereen zou gebuisd zijn!
Elk jaar worden er meer wetten, besluiten en reglementen gepubliceerd, een jaarlijkse stijging waarbij in vergelijking de stijging van de temperatuur op aarde peanuts is.
In De Juristenkrant van 29 september lees ik een interview met Luc Huybrechts, rechter bij het Hof van Cassatie die op pensioen gaat. Hij zegt over het fenomeen: 'U weet toch dat het Romeinse rijk daaraan ten onder is gegaan?' :
Alles moet tegenwoordig in juridische termen worden vertaald en alles moet aanleiding geven tot een betwisting voor de rechtbank. Er komen altijd meer wetten, verbeterde wetten en verbeteringen van de verbeterde wetten.Men maakt van het recht een spielerei. Regeltjes en alsmaar meer regeltjes, zonder coherentie. Dat Belgisch staatsblad, wat is dat nu nog? (ironisch) Mensen toch, ik ben zo blij dat er nog geen regering is. Dan houdt het tenminste even op!
Zelf vraag ik me dikwijls af wat de redenen zouden kunnen zijn van deze regeldrift en juridisering. Dadendrang is er zeker één van. Niet uitstellen, nu doen. Problemen zijn er niet om rustig over na te denken. Er zijn trouwens zóveel problemen die schreeuwen om een oplossing, de kloof tussen realiteit en ideaal moeten we dringend zo klein mogelijk maken. We willen snel resultaten kunnen tonen, wetten en reglementen dus, het tastbare bewijs dat er iets aan de problemen gedaan wordt.
Onze drang om NU de zaken aan te pakken en te regelen is dus een belangrijk facet. Nauw daarmee samenhangend is ook onze behoefte aan zekerheid. De toekomst is een grote mistwolk vol onzekerheden. Zeer angstwekkend! Met geld kunnen we al een groot deel van die onzekerheid afkopen, bijvoorbeeld door verzekeringspolissen af te sluiten. Of door een lening aan te gaan om nu al te kopen wat later misschien duurder is, onbeschikbaar wordt, of niet zo geschikt is. Alleen NU hebben we zekerheid, of kopen we zekerheid, of maken we zekerheid via wetten en regels.
Als dat allemaal NU moet gedaan worden, als we niet tot morgen willen wachten, dan jagen we mekaar - en onszelf - natuurlijk voortdurend op. Daarom allicht las ik ooit ergens op een muur: Stop de wereld, ik wil afstappen.
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
1 opmerking:
Gelukkig maar, voor de advocatuur althans, dat de gemiddelde Belg het Staatsblad niet leest of zelfs niet kent. Die onvoorstelbare toevloed van wetjes, besluitjes en reglementjes is gewoon weerzinwekkend.
Toch vind ik dat in dit artikel iets ontbreekt, namelijk de onbekwaamheid van al dan niet zelverklaarde belangrijke politici om op een fatsoenlijke manier een wet op of voor te stellen. Telkens opnieuw worden ze door de Raad van State teruggefloten. Zoiets krijg je natuurlijk als je altijd maar BV's op het "kiesvee" loslaat. Ik ken die BV's niet en voel geen enkele behoefte om daar verandering in te brengen. Het zijn gewoon de hobbykoks van de hedendaagse politiek.
Soms vraag ik me af of we nog wel in een democratie leven. Is particratie geen correcter woord? Welk "stuk kiesvee" kan zelf kiezen voor de man of vrouw door wie hij of zij zich vertegenwoordigd wil zien? De verkiezingslijsten worden toch niet op de "democratische" partijvergaderingen opgesteld.
Wat mij meer en meer stoort is dat politici enkel nog reactief optreden. Bij elk incident, elk probleem, wordt pas achteraf gereageerd. Wanneer gaan politici eindelijk eens de moed hebben om proactief te reageren? Dat doen ze namelijk nooit. Ik heb zo mijn vermoedens waarom ze dat nooit doen (partij-instructies, kortetermijnvisies, meestal natuurlijk onbekwaamheid).
Een of andere universiteit zou best eens een leervak "polieke bedrijvigheid" mogen invoeren. Weinige politici in dit land zouden momenteel slagen.
Een spijtige vaststelling.
Een reactie posten