'Misschien is het voor mij, opgegroeid met ironie en relativering, nog de beste les geweest. Dat melodrama authentiek kan zijn. Dat beeld van Van Themsches moeder, die haar zoon tot levenslang hoort veroordelen, en onmiddellijk daarna omhelsd en getroost werd door Luna Drowarts grootmoeder : vertel dat na, zet het in een krantenartikel, en wie er niet bij was, keert zich walgend af : emojournalistiek, bah. Maar dat zién, en merken dat je ironiefilter uitvalt, en beseffen dat kunst nooit een dergelijk besef van menselijkheid zal kunnen bieden - dat is misschien mijn belangrijkste levensles geweest, de afgelopen twee weken.'
Tom Naegels, over de veroordeling van Hans Van Temsche, in De Standaard Weekend van 13-14 oktober.
zondag 14 oktober 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten