Over een maand is het 11.11.11, een belangrijk moment van actie voor al wie begaan is met een meer rechtvaardige wereldorde. Wat later in december gaat de campagne van Welzijnszorg van start, met aandacht voor de armoede dichterbij ons. Zo zijn er doorheen het jaar allerlei kansen om je in te zetten voor medemensen veraf en dichtbij. Het blijft een belangrijke opdracht voor elk van ons, ieder op zijn of haar eigen wijze: werken aan een betere wereld.Waar blijven we de energie halen om ons hiervoor in te zetten ? Die droom van een betere wereld motiveert vele mensen op een zeer sterke wijze, en dat is van alle tijden.
De evangelist Lucas vertelt hoe Jezus in de synagoge van Nazareth het visioen van de profeet Jesaja (700 jaar ouder) in herinnering bracht:
Om aan armen de goede boodschap te brengen heeft hij mij gezonden, om aan gevangenen hun vrijlating aan te kondigen en aan blinden het licht in hun ogen, om verdrukten in vrijheid te laten gaan en een jaar af te kondigen dat de Heer welgevallig is.
Het is een visioen dat mensen blijvend uitdaagt. Velen hebben zich doorheen de geschiedenis aangesproken geweten om de woorden van Jesaja werkelijkheid te maken. Ook vandaag. Het is de kern van een samenleving die zich solidair noemt.
Het zijn woorden die tot actie oproepen, die in beweging zetten. Maar het zijn tegelijk woorden van hoop en troost, ook voor ons. Dat klinkt mogelijk vreemd, maar de wereld is niet eenvoudig verdeeld in een groep bevoorrechten - waartoe wij dan zouden behoren - en een groep die achtergesteld is, waartoe de blinden, de armen, de verdrukten en de gevangenen behoren. In deze opvatting rust er een opdracht op de schouders van de bevoorrechten. Terecht, gedeeltelijk toch. Het is waar dat we bevoorrecht zijn, maar door het louter zo te bekijken lopen we wel het risico dat we het visioen van Jesaja alleen met ons hoofd en onze handen beluisteren.
Moet het visioen van Jesaja en Jezus ook niet voor ons troost en hoop bieden? Kunnen we toegeven dat wij op onze "moderne" manier evengoed blind, arm, gevangen en verdrukt zijn?
Om aan armen de goede boodschap te brengen... Wij zijn niet arm, letterlijk niet althans. Maar zijn er geen momenten in ons leven dat wij ons arm voelen, dat we een tekort hebben aan vriendschap, aan respect, aan vertrouwen? Dat we nergens een luisterend oor hebben, dat er alleen slecht nieuws - en geen goede boodschap - voor ons is? We zijn zelf ook soms arm...
Aan blinden het licht in hun ogen... Hoe vaak overkomt het ons niet dat we blind zijn, dat we niet zien waar de uitweg is, dat we niet zien waar we zijn, wie we zijn? We zijn zelf ook soms blind...
Om verdrukten in vrijheid te laten gaan... Druk betekent in het Engels stress. Wie nog nooit wakker heeft gelegen van deze "moderne" verdrukking mag zijn hand opsteken. En ik denk dan aan die lieve collega die nu van haar psychiater nog een maand extra ziekteverlof heeft voorgeschreven gekregen.Wij zijn zelf ook soms verdrukt...
Om gevangenen hun vrijlating aan te kondigen... Kunnen we ons herkennen in de jongen die van de brug moet springen en sterven omdat het de enige uitweg is uit de gevangenis van de pesterijen? Hoe vaak zitten we niet gevangen in gewoontes die onszelf en anderen leed berokkenen ? Wij zijn zelf ook soms gevangen...
Ik denk dat we bescheiden en eerlijk moeten zijn, en durven erkennen dat wij zelf ook soms aan de kant van de zwakken staan, dat we gewoon één van hen zijn. Met de hoop en de verwachting op troost, meer nog, op bevrijding.
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten