Vergeven

'Er zat ook een vrouw in (het TV-programma) die nog veel meer had meegemaakt dan ik, haar vader had haar verschrikkelijke dingen aangedaan. 'Heb je hem vergeven', vroegen ze haar. De vrouw dacht even na en zei toen : 'Neen, dat gun ik hem niet.' Toen had ik wel door dat televisiescherm heen willen stappen en zeggen : 'Maar mens, dat gun je niet aan een ander, dat gun je aan jezelf !' Als iets je is overkomen en je blijft woedend, dan zit je vast, dan zit je gevangen. Dan hebben zij gewonnen. Diegene die jou iets hebben aangedaan, zijn dan de baas. Je kan in je kwaadheid blijven zitten, maar dan is je leven voorbij. Als je verder wil, dan moet je er iets mee doen. (...)

'Mensen doen dingen omdat ze denken dat dat voor hen de best mogelijke optie is. Dat kan mij wel kwaad berokkenen, maar die andere had daar een eigen reden voor. Als het je lukt om daar begrip voor op te brengen, is het zwaarste werk gebeurd. En dan komt er ruimte, dan komt er lucht en kun je weer ademen. Dan merk je dat vergeving zo'n machtig wapen is. Plotseling, na al die jaren van woede, heb je ineens weer de regie in handen. Dan begint het leven weer.'

Arthur Japin, in De Standaard Letteren van vrijdag 14 september, naar aanleiding van zijn nieuwste roman De Overgave.

In hetzelfde interview las ik ook nog : 'Als de woede zolang je levensvulling is geweest, dan is er niks meer naast. Als je ze dan nog loslaat, zeker op het einde van je leven, betekent het ook dat je al die jaren ervoor gefaald hebt. Dat is de leegte die ze voelt. Ze had de woede ook dertig jaar eerder los kunnen laten. Wat was er dan gebeurd ? Wat had haar leven dan voor vorm aangenomen ? Haar woede is als een stok waar ze altijd op leunt. Ineens is die stok weg.'