zomereinde aan de leie

dit is wat een schilder zou zien:
de gebleekte graskant, kastanjes
en linden, het warme maar heengaande
licht van de avond en tegen de haag
op de andere oever een loper, en zijn
gedachten, hoe schilder je die
en boven het water de meeuwen
en tussen het licht- en het donkerder groen
de plecht van een jacht, het schuiven
der dingen, de richtingen

het water zelf kun je hier waar wij zitten
niet zien en ik vraag me nog af hoe je
afstanden schildert, steeds lichter misschien
tot je wit overhoudt, en hoe het verleden
toen jij daar nog liep

hoe schilder je dat je nooit weer
daar zult lopen, tegenstribbelend
aan je vaders hand

Miriam Van hee heeft eergisteren de Herman De Coninckprijs gewonnen met haar dichtbundel 'Buitenland'. Het gedicht 'Zomereinde aan de Leie' werd door het publiek als het beste gedicht uitgeroepen. Vandaag wordt het gedicht als gratis poster verspreid.

Le pauvre pot fêlé

Une vieille dame chinoise possédait deux grands pots, chacun suspendu au bout d'une perche qu'elle transportait, appuyée derrière son cou.
Un des pots était fêlé, alors que l'autre pot était en parfait état et rapportait toujours sa pleine ration d'eau. À la fin de la longue marche du ruisseau vers la maison, le pot fêlé lui n'était plus qu'à moitié rempli d'eau.
Tout ceci se déroula quotidiennement pendant deux années complètes, alors que la vieille dame ne rapportait chez elle qu'un pot et demi d'eau.
Bien sûr, le pot intact était très fier de ses accomplissements. Mais le pauvre pot fêlé lui avait honte de ses propres imperfections, et se sentait triste, car il ne pouvait faire que la moitié du travail pour lequel il avait été créé.
Après deux années de ce qu'il percevait comme un échec, il s'adressa un jour à la vieille dame, alors qu'ils étaient près du ruisseau. « J'ai honte de moi-même, parce que la fêlure sur mon côté laisse l'eau s'échapper tout le long du chemin lors du retour vers la maison. »
La vieille dame sourit :
« As-tu remarqué qu'il y a des fleurs sur ton côté du chemin, et qu'il n'y en a pas de l'autre côté ? J'ai toujours su à propos de ta fêlure, donc j'ai semé des graines de fleurs de ton côté du chemin, et chaque jour, lors du retour à la maison, tu les arrosais. Pendant deux ans, j'ai pu ainsi cueillir de superbes fleurs pour décorer la table. Sans toi, étant simplement tel que tu es, il n'aurait pu y avoir cette beauté pour agrémenter la nature et la maison.

Deze tekst heb ik gevonden op de website van Marie-Line Eon. We hebben haar leren kennen op vakantie in Frankrijk.

Vlaamse studenten

'We moeten ouders en studenten ervan overtuigen dat het leven op kamers en het doorbrengen van de weekends met studiegenoten in plaats van thuis een essentieel onderdeel vormt van de intellectuele vorming.
We moeten de studenten aanmoedigen niet in de eigen stad of streek te gaan studeren, maar zover mogelijk van huis, zodat ze wel gedwongen zullen zijn hun Standaardnederlands te verbeteren om begrepen te worden en van de verschillen te leren.
We zouden van de studietijd in het buitenland een verplicht luik van hun afstudeerproject kunnen maken, zodat zo'n verblijf niet langer een leuke optie maar een noodzakelijke ervaring wordt.'

Ludo Abicht, filosoof, in De Standaard van donderdag 24 januari, in een artikel over het 'provincialisme' van de Vlaamse universiteiten en hogescholen.

13 challenges

Here are 13 challenges I offer:

Champion a child

Encourage a co-worker

Read a a great book

Do something that frightens you

Write a thank you note

Do something kind for a stranger

Wow a customer

Learn something new

Let go of a resentment

Do better work

Be more passionate

Speak truthfully

Stand for excellence

Robin Sharma schreef dit vandaag op zijn blog. Een uitnodiging naar zijn lezers, een 'gentle push'. Misschien een beetje Amerikaans, misschien een beetje zoals zovele Powerpoints die vrienden naar elkaar moeten doorsturen, maar toch wat anders.

Waarom heb ik zoveel pech ?

Een Chinese boer woont samen met zijn zoon en heeft een paard. Op een dag loopt het paard weg. De boer is buiten zichzelf van verdriet : 'Hoe kan ik nu mijn velden bewerken zonder paard ? Waarom heb ik toch altijd zulke pech ?'
Maar de volgende dag is het paard terug, en het heeft een merrie meegebracht. De boer is buiten zichzelf van vreugde : 'Niet alleen heb ik mijn paard terug, nu heb ik er twee. Wat heb ik toch een geluk !'
Zijn zoon komt aangelopen, springt op het nieuwe paard, maar wordt eraf geworpen en breekt zijn been. De boer is buiten zichzelf van verdriet : 'Hoe moet ik nu alles alleen doen ? Waarom heb ik toch altijd zulke pech ?'
De volgende week komt het leger langs en neemt alle jonge, gezonde mannen mee. De zoon van de boer mag thuisblijven. De boer is buiten zichzelf van vreugde : 'Wat een geluk !'...

Jos Kayaerts, ex-personeelsdirecteur van VW Vorst, in De Standaard van zaterdag 29 december. Hij illustreert met deze oude Chinese parabel zijn vertrouwen tijdens de zoektocht - met vallen en opstaan - naar een nieuw professionele bezig zijn voor de komende twintig jaar.

Verbondenheid

Religie betekent voor mij verbonden zijn met jezelf en met de andere. Daar komt het woord ook vandaan, van 'religare' of 'verbinden'. Als je erin slaagt volgens de natuurwetten te leven, zo vol en bewust mogelijk, in verbinding met de anderen, de dingen om je heen, de wereld, de kosmos, dan heb je een religieus leven geleid. Het betekent dat je de luistercapaciteit ontwikkelt om dat te kunnen. Dat je materialisme en egoïsme, de hinderpalen voor een genereuze ingesteldheid, uit de weg ruimt. En dat je tegelijk de moed hebt om te aanvaarden dat je er op een dag niet meer zult zijn.

(...) Los van de praktische beslommeringen van elke dag is het dàt waar mensen echt mee bezig zijn : de zoektocht naar verbondenheid met elkaar, met de wereld om hen heen.

Je kunt dat ook liefde noemen. (...) Wij mensen moeten zoeken om te kunnen zijn. In die zin zijn liefde en religie één en hetzelfde.

(...)Kunstenaars zijn ontzettend menselijk : ze hebben de menselijkheid in zichzelf tot hoge toppen ontwikkeld. Ze slagen erin het diepste in onszelf naar boven te halen, veel meer dan oppervlakkige, materialistische mensen dat kunnen.

Phillippe Herreweghe, dirigent, in De Tijd van zaterdag 29 december.

Ik wens je tijd

Ik wens je geen overmaat aan dingen,
ik wens je alleen
wat de meeste mensen niet hebben.
Ik wens je tijd,....
tijd om te genieten en te lachen,
tijd om na te denken,
tijd, niet alleen voor jezelf,
maar ook voor de anderen.
Ik wens je tijd,
niet om je te haasten en te rennen,
maar tijd om tevreden te kunnen zijn
en om je te verbazen.
Ik wens je tijd
om naar de sterren te grijpen,
om te groeien en te rijpen,
te hopen en lief te hebben.
Ik wens je tijd voor jezelf,
tijd om elke dag, elk uur
als geluk te ervaren.
Ik wens je ook tijd
om schulden te vergeven.
Ik wens je tijd om te leven.

Druivelaar, 1 januari 2008