Dankzij De Standaard mogen we dit
weekend ongegeneerd met ons geluk bezig zijn. We mogen herinneringen
ophalen aan de momenten dat we gelukkig waren zonder het verwijt te
krijgen dat we wereldvreemde softies zijn. Het is ons toegelaten om
te beseffen dat we niet echt gelukkig zijn, maar dat er toch nog hoop
is. Een diepe vreugde mag in ons overstromen zonder dat we dat gevoel
moeten verbergen.
Er is het boek van Leo Bormans dat alle wereldleiders cadeau kregen, 'Geluk. The World Book of Happiness', en dat we met een bon uit dezelfde krant in de komende dagen in de boekenwinkel met ongeveer dezelfde naam gratis mogen ophalen. Van geluk gesproken !
In een speciale bijlage over Geluk krijgt Inge Vervotte als eerste op twee pagina's het woord. Dat is niet verwonderlijk. Er zijn niet veel mensen bij wie je kan zien dat er een grote dosis echt geluk in hun lijf zit. Bij weinig mensen is het ook aan hun buitenkant te merken, in hoe ze zich gedragen, in hoe ze spreken, dat ze profondément gelukkig zijn. Niet dat er geen ongeluk of tegenslag hun deel is geweest, integendeel allicht. Echt geluk, dat ziet men, dat straalt uit.
De redacteurs van De Standaard krijgen ook een halve kolom om over hun geluk iets te schrijven. Joël De Ceulaer laat Het Gelukkig Zijn vlakaf over aan zijn dochter. Hij noemt het meligheid.
Een ganse reeks van zijn collega's vond geluk, elders, op een reis, in de natuur. Of verbond het aan een bepaalde gebeurtenis. Waarmee misschien bevestigd wordt dat het geluk met toeval te maken heeft, en niet zo zeer met een eerder permanente toestand. Voor deze redacteurs althans, want hun verhaal is niet het verhaal van Inge Vervotte.
Ik maak een uitzondering voor Dorien Knockaert, haar tekst is anders.
Er is het boek van Leo Bormans dat alle wereldleiders cadeau kregen, 'Geluk. The World Book of Happiness', en dat we met een bon uit dezelfde krant in de komende dagen in de boekenwinkel met ongeveer dezelfde naam gratis mogen ophalen. Van geluk gesproken !
In een speciale bijlage over Geluk krijgt Inge Vervotte als eerste op twee pagina's het woord. Dat is niet verwonderlijk. Er zijn niet veel mensen bij wie je kan zien dat er een grote dosis echt geluk in hun lijf zit. Bij weinig mensen is het ook aan hun buitenkant te merken, in hoe ze zich gedragen, in hoe ze spreken, dat ze profondément gelukkig zijn. Niet dat er geen ongeluk of tegenslag hun deel is geweest, integendeel allicht. Echt geluk, dat ziet men, dat straalt uit.
De redacteurs van De Standaard krijgen ook een halve kolom om over hun geluk iets te schrijven. Joël De Ceulaer laat Het Gelukkig Zijn vlakaf over aan zijn dochter. Hij noemt het meligheid.
Een ganse reeks van zijn collega's vond geluk, elders, op een reis, in de natuur. Of verbond het aan een bepaalde gebeurtenis. Waarmee misschien bevestigd wordt dat het geluk met toeval te maken heeft, en niet zo zeer met een eerder permanente toestand. Voor deze redacteurs althans, want hun verhaal is niet het verhaal van Inge Vervotte.
Ik maak een uitzondering voor Dorien Knockaert, haar tekst is anders.
Geluk is een ui uit de kelder halen en weten dat er geen weg terug is.Geluk heeft niet veel zoveel te maken met wat je doet. Geluk heeft vooral te maken met hoe je het doet. Je hebt er weinig voor nodig. Zorgzame aandacht. Voor wat zich rond jou bevindt, mensen en dingen. Dat volstaat. Met het besef dat het nooit volledig lukt, maar met de vreugde dat het dikwijls wel kan.
De ui zal naar een schone snijplank en een scherp mes moeten. Naar een zware afgeleefde pan en hete olijfolie. Ze zal mijn vingers naar de zoutpot leiden en mijn blik door de koelkast laten dwalen: wat doen we vandaag allemaal bij de ui? Ze zal mijn neus naar de kookdampen trekken en mijn gedachten laten glijden over al die andere keren dat ik begon met een ui.
Misschien is het de tijd die de ui afdwingt, de rustige concentratie. Misschien zijn het de goede zorgen: de boer die de ui plantte, mijn ouders die me een ui leerden stoven, en ik die dat allemaal kan voortzetten voor iemand die straks samen met mij wil eten.
Misschien is het het samenvallen van elke vezel in mijn lijf en mijn leven: mijn handen, mijn hoofd, mijn zingtuigen, het huis, het seizoen, de liefde, het land. En dan mag dat ook nog eens in mijn krant.
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
