Als je hoogmoedig en zelfvoldaan bent, kun je niet dankbaar zijn. Dan geloof je dat je waarde uitsluitend bepaald wordt door je eigen prestaties en dat je alles aan jezelf te danken hebt. Als je dankbaar bent, kijk je naar wat je hebt gekregen, niet naar wat je hebt gepresteerd.
Wie dankbaar is, kijkt niet zelfingenomen naar zichzelf, maar naar iemand anders die hem goed deed. Dankbaarheid vergt nederigheid en erkenning van het goede in anderen.
Danken houdt weten en erkennen in, dat wil zeggen dat we kunnen laten blijken hoezeer we ons bewust zijn van het gratuïte en de weldadigheid die we hebben mogen ervaren. Alles wat we hebben en wie we zijn, hebben we op een of andere manier ontvangen van anderen : de taal die we spreken, het huis dat we bewonen, de opvoeding die we kregen, het geloof dat we belijden, de vrijheid die we genieten: dat alles komt via anderen tot ons. Danken kan pas ontstaan als we bij de mensen, de dingen en de gebeurtenissen blijven stilstaan, erover nadenken en erkennen dat zoveel in ons leven ons gewoon geschonken is.
Maurits Gilissen, in 'Mensen Onderweg' van oktober 2008.
Maurits Gilissen (1939) is lid van de congregatie van de paters der H. Harten, in Vlaanderen beter bekend als ‘de picpussen’ of ‘de congregatie van pater Damiaan’. Hij studeerde theologie aan de K.U.Leuven. Hij doceerde Ethiek aan de verpleegstersscholen in het Leuvense en aan het Hoger Instituut voor Godsdienstwetenschappen in Koekelberg en was ziekenhuispastor in het H.Hart- ziekenhuis in Leuven. Hij houdt zich bezig met actuele ethische kwesties en bestudeert graag het evangelie. Aan beide thema’s wijdt hij artikels in het tijdschrift Mensen Onderweg, waarvan hij hoofdredacteur is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten