In De Bond van 23 oktober zat een bijlage over 'grootouders'. Die bijlage bekeek ik met wat extra aandacht, ik zit nu ook al een paar jaren in die club. Hoewel, het is eerder een 'papieren' lidmaatschap. Ik ben nu wel een opa, maar het is nog niet het belangrijkste deel van mijn identiteit geworden. Het 'opa-zijn' is iets nieuws waarvoor ik me met plezier interesseer. Van op een zekere afstand...
Vooral de aandacht voor het essentiële in mensen boeit me, en die aandacht vind ik meer bij ouderen.
In De Bond staat een gedicht afgedrukt van de Nederlandse Hester Knibbe (foto), uit haar laatste boek 'Oogsteen'. Het is een memento voor haar moeder (1906-2006).
Staarblind ben ik nu, maar
voorbij elke regel en zin zie ik
van binnen dingen die niet willen
wijken, gezichten die komen bovendrijven
om te bestaan in mij zolang -Met een hoofd vol weleer kijk ik
niet veel meer naar buiten, naar morgen
en al dat misschien dat ik toch niet
kan weten of zien. En de kamer
geeft me volkomen gelijk: dit ismijn woning, vertrouwd
als de dag die ik aanheb, vanavond weer
afleg. Niks mooie beloftes van morgen, we
zien wel, we zullen wel zien
Dat is kwaliteit !
Een gedicht dat begint met 'staarblind' een eindigt met 'zien'... De klinker 'i' die zo mooi herhaald wordt op de tweede en derde lijn...
Geen 'zien' en toch zoveel 'zien' ! Vooral verleden en heden zien, en morgen, ja, dat zien we wel...
Leven kan op zovele wijzen...
Toevallig hoor ik vandaag het evangelie van Bartimeüs, de blinde bedelaar. Zodra hij hoorde dat Jezus voorbijkwam, begon hij luidkeels te roepen. Velen snauwden hem toe te zwijgen, maar hij riep nog veel harder. Wat hadden zij gezien ? Wat had hij gezien ?
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten