Ja, ik geef toe dat ik minder leuke taken soms liever uitstel. Tegenwoordig heb ik er trouwens minder moeite mee om dat te erkennen. Ik ben tot het geruststellende inzicht gekomen dat zowat iedereen dat gedrag vertoont, in alle organisaties waar mensen samenwerken.
Maar dan zijn er plots zaken hoogdringend. Alles moet wijken voor de urgentie. Stuur een bericht naar de collega’s met de mededeling ‘dit is uiterst dringend’, en het is opmerkelijk hoe de wereld dan volledig verandert en in een andere modus gaat, met andere regels en kenmerken.
Wat meest opvalt is hoe eenvoudig het is om – in urgentiemodus – beslissingen te nemen. In normale modus is dat een moeilijke klus die we graag uitstellen. Want we moeten nadenken, onderzoeken, vergelijken, overleggen, opzoeken, rondvragen, en er blijven steeds een aantal onbekende factoren omdat je onmogelijk kan weten wat de toekomst zal brengen.
In urgentiemodus gaat het nemen van beslissingen vanzelf. Er is immers geen mogelijkheid meer om te overleggen of af te wegen. Je hebt het recht – de plicht zelfs – om nu onmiddellijk de beslissingen te nemen die jou het beste lijken. Je moet dus niet meer consulteren, toestemming vragen, alternatieven bestuderen. Tegenspraak is niet meer mogelijk. Alle twijfels vallen weg.
In urgentiemodus gaat alles ook plots flink vooruit. Er is actie, alles beweegt, de energie van iedereen komt boven, resultaten zijn snel zichtbaar, er gebeurt iets.
Dit zijn redenen genoeg voor vele managers om zoveel mogelijk in urgentiemodus te werken : het is veel gemakkelijker, lekker spannend, en het geeft macht. Dubbel plezier: eerst uitstellen, en daarna urgentiemodus. Leve het uitstellen !
Nee, toch maar niet, want zeer schadelijk. De kwaliteit van de last minute beslissingen en keuzes zal dikwijls pover zijn. Op korte termijn kom je er misschien mee weg, maar het globale project op lange termijn zal er onder lijden. De urgentiemodus geeft weliswaar veel macht aan de manager, maar hij ontneemt aan de medewerkers elke mogelijkheid om mee te denken en om vooruit te plannen. Ze moeten louter ondergaan en uitvoeren.
Ja, en dan ? Kunnen we het gesprek hierover misschien uitstellen tot later ?....
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten