Het voorbije weekend was een gelegenheid om wat na te denken over de recente gebeurtenissen in ons land. Vooreerst dacht ik aan de regeringsvorming die volledig in het slop zit. En ik stelde vast dat het sociaal overleg tussen vakbonden en werkgevers blijkbaar ook in gevaar is. De toenadering tussen het statuut van de arbeiders en de bedienden is blijkbaar nog een erg heikele kwestie, zelfs het ACV zou er zich in kunnen verslikken.Hoe is het mogelijk? vroeg zaterdagavond mijn jongste dochter tussen twee frietjes door. Waarom is het zo moeilijk om tot een overeenstemming te komen?
Ik had even tijd om na te denken omdat ik wat mayonaise moest wegvegen, en realiseerde me dat het niet enkel een probleem is van politiek en economie, maar ook op kleine schaal, tussen man en vrouw.
De mensen willen graag gelukkig zijn, maar eerst willen ze gelijk halen. Zoiets antwoordde ik mijn dochter. Op die manier zijn we meesters geworden in het torpederen van ons geluk. We vinden ons gelijk belangrijker dan ons geluk. Eerst mijn gelijk, dan mijn geluk.
Het is aangenaam om af en toe gelijk te krijgen, zeker en vast. Maar wie vasthoudt aan zijn gelijk, verliest zijn geluk. Wie vasthoudt aan zijn gelijk, staat uiteindelijk alleen op de wereld.
Wij waren het onder mekaar wel eens geworden: de mosselen waren uitstekend!
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
