donderdag 14 april 2011

Van alles de prijs kennen

Bonussen ? Torenhoge lonen en premies ? Ook Dorian van der Brempt laat er in De Standaard van 17 april zijn licht op schijnen. Hij is directeur van het Vlaams-Nederlands huis De Buren - de column is op de website van De Buren trouwens ook te lezen.

Hij stelt zich vragen bij een verloning van een miljoen euro of meer per jaar. Dat is meer dan 75.000 euro per maand. In de Verenigde Staten is dit voor sommige grootverdieners nog weinig. Zijn de prestaties van die mensen zoveel meer waard ? Hij schrijft volgende anekdote:
Toen president Bush senior de Japanse autogigant Toyota bezocht, vroeg de baas van het Japanse industrieel en bancair imperium aan de Amerikaanse president waarom de ceo's in zijn land zoveel verdienden in de autobranche, terwijl de verliezen er zo groot waren. In Japan verdiende een ceo toen nooit meer dan vijftien maal het loon van een bandarbeider in hetzelfde bedrijf. Bush had geen antwoord.
Japan is het land waar de ongelijkheid tussen de rijksten en de armsten van het land het kleinst is. In de Verenigde Staten is deze ongelijkheid het grootst. Richard Wilkinson noemt deze grote ongelijkheid in de Verenigde Staten de oorzaak van vele maatschappelijke kwalen zoals kindersterfte, criminaliteit en obesitas. Maar er komt ook meer druggebruik, depressiviteit en wantrouwen voor.

Dorian van der Brempt stelt voor om die gekke bonussen maar niet meer toe te kennen, en het geld te gebruiken om kunstenaars te steunen. Hm, waarom niet.

Te onthouden vind ik zijn voorstel om ook in de politiek meer plaats te maken voor kunst:
Beeldende kunstenaars, musici, auteurs, theater- en filmmakers, fotografen en vormgevers zijn bij uitstek de toekomstige ambassadeurs van wijsheid en schoonheid. Als we met quota beginnen omdat we bang zijn van onze eigen bekrompenheid, dan doe ik ook graag een duit in het zakje. Vanaf nu moet in elk parlement ten minste 10 procent kunstenaars zetelen. Dan zitten daar niet alleen mensen die van alles de prijs kennen, maar ook enkelen die meer aandacht hebben voor de waarde.
We hebben inderdaad teveel mensen die van alles de prijs kennen, en te weinig mensen die meer aandacht hebben voor de waarde van de dingen.


Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :