Wie vroeg opstaat heeft na het
middageten wel eens de behoefte om de ogen te sluiten. Ik heb die
praktijk voor mezelf – voor mijn huisgenoten – een naam gegeven:
mijn oefeningen doen. Met
de bedoeling het enig sérieux
te geven. Alsof het een doktersvoorschrift is. Ik moet er niet voor
gaan liggen, een comfortabele zetel is prima, een gewone stoel
volstaat in vele gevallen ruimschoots. De ogen twintig minuten
sluiten: Augenpflege
noemt onze Duitse vriend het.
Het
past niet overal, heb ik gemerkt. Een vergadering op het werk is geen
geschikt moment. En het familiefeest moet in beperkte kring zijn
opdat het geduld zou worden.
Marc de Smedt citeert in zijn boek “Eloge du silence” hoe de schilder
Salvador Dali een korte maar doeltreffende siësta beschrijft. Dali
beveelt aan om zich comfortabel in een zetel te installeren, de
handen hangend over de leuningen. Tussen duim en wijsvinger van de
linker hand hou je een sleutel vast, voldoende zwaar. Onder de sleutel op
de grond heb je het schoteltje gezet van de koffie die je net
gedronken hebt. En daarna kan het gebeuren :
Vous n'aurez qu'à vous laisser envahir progressivement par le sommeil serein de l'après-midi, comme la goutte spirituelle d'anisette de votre âme montant dans le cube de sucre de votre corps.
Wat een beschrijving !
Als de
sleutel van tussen je vingers valt zal het geluid op het schoteltje
je zeker wakker maken, en je kan gerust zijn dat het op het juiste
moment is gebeurd, net toen je de overgang gemaakt had tussen
bewustzijn en slapen. Meer is er niet nodig om weer klaar te zijn
voor de rest van de namiddag.
Er zou
een Engels woord bestaan voor dit wonder: a
powernap. Nee, daarmee hoeft het niet voor mij. Met zo'n woord lijkt het alsof je er een
inspanning voor moet doen. Geef mij dan maar wat Augenpflege.
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten