Er is één reden waarom ik het zeker niet moet doen, en dat is om succes of prestige te behalen. Het is natuurlijk heel aangenaam om te merken dat sommige teksten meer dan honderd keer gelezen (of aangeklikt ?) worden. Maar ik ben vlug tot de vaststelling gekomen dat het dan teksten zijn met een populair woord in de titel: geluk, dankbaarheid, euro, liefste. Nuchterheid is dus zeer nodig. Ik schrijf dus vooral voor mezelf.
Ik schrijf om mijn gedachten in een zin te krijgen, en als het kan nog liefst in een mooie zin. Ik denk dat het niet toevallig is dat het woord "zin" twee betekenissen heeft. Als zin in een tekst, en als synoniem voor betekenis. Gedachten blijven wazig, zinloos, zolang ze niet op papier staan. Ze krijgen zin van zodra ze in een zin gegoten zijn. Het zijn dan geen vage gedachten of gevoelens meer, het zijn woorden geworden waarmee ik verder kan.
Dat schrijven is tegelijk ook een oefening om na te gaan of wat geschreven staat juist en volledig weergeeft wat ik dacht of denk. Staat er niet te weinig ? Is het duidelijk genoeg ? Staat er niet teveel, herhaal ik misschien teveel hetzelfde ?
Schrijven is zeker een uitdaging om me te concentreren, met één zaak bezig te zijn. Aandachtig zijn met iets dat niet tastbaar is, is moeilijk zonder het hulpmiddel van het schrijven. Door het schrijven ben ik verplicht om geconcentreerd over iets na te denken, zonder mogelijkheid om af te dwalen. De wisselwerking tussen de materiële act van het schrijven en het geconcentreerd nadenken leidt tot een resultaat. Nadenken zonder schrijven verdwaalt vlug langs onbedoelde wegen. Het schrijven houdt me op de gedachten-weg die ik wil gaan, en brengt me meestal verder dan ik verwacht had, tot nieuwe inzichten.
Het schrijven helpt ook het denkproces verder vooruit, omdat de geschreven zinnen gekristalliseerde gedachten zijn geworden. De gedachten zijn tastbaar materiaal geworden waarmee ik verder kan bouwen, waaraan iets kan groeien.
Wat ik genoteerd heb onthoud ik ook beter, ik kan het gemakkelijker vasthouden dan een gewone gedachte die opkomt en wat later weer vergeten is.
Al die teksten die ik ondertussen geschreven heb worden stilaan een kaart van wat ik belangrijk vind. Na tien of twintig blogs is dat niet duidelijk. Na honderd of tweehonderd blogs begint er zich al iets af te tekenen. Thema's die terugkomen, dingen die me aan het hart liggen en die ik wil vasthouden. De puntjes worden patronen, de cirkels worden duidelijk. Mijn hoofd wordt stilletjes aan ontsloten, met elke tekst komt er wat meer van mezelf, voor mezelf, in het daglicht te staan.
Al schrijvend slaag ik er in om mezelf beter te lezen.
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
2 opmerkingen:
Mooi stukje, herkenbaar.
Maar wat is er op tegen om succes of prestige te behalen?
Ja nuchterheid is ook naar mijn idee noodzaak maar je kan er als schrijver ook voor kiezen het te schrijven en niet op het anoniem ergens neer te zetten, niet op het Internet te zetten, het niet anderen te laten lezen of direct te vernietigen. Die laatste mogelijkheden zal ik niet aanbevelen, ik lees de teksten graag.
Ik zou zeggen, geniet van elk beetje aandacht maar blijf bij uw waarden en laat aandacht niet een doel op zichzelf zijn.
Bedankt!
Inderdaad, wie schrijft wil ook wel eens gelezen worden. Om van de aandacht te kunnen genieten.
Ook bedankt.
Een reactie posten