In De Standaard van zaterdag 2 oktober staat een interview met Ramsey Nasr, Nederlandse schrijver, Palestijn, Antwerpenaar, maar misschien vooral dichter. Volgende week verschijnt zijn boek over Myanmar (Birma). Tussendoor geeft hij wat zure commentaar over de politieke situatie in Nederland, maar op het einde van het gesprek las ik zijn bewondering over de mensen in Myanmar.
Echt, ik ben omver geblazen door dat volk. Zoals die boeddhistische monnik Sitagu Sayadaw die liever zelf ziekenhuizen bouwde voor de slachtoffers van de cycloon dan in opstand te komen tegen het regime dat het volk laat creperen. Zijn overtuiging: 'Ik strijd niet, want zo houd ik het kwaad in stand. Ik ga er integendeel een deugd tegenover stellen.' Dat vind ik... (zucht diep) onwaarschijnlijk.
Ik strijd niet, want zo houd ik het kwaad in stand. Zo'n uitspraak zal voor vele geëngageerde mensen een vloek zijn. Zij - wij - moeten immers vechten voor een betere wereld, een nooit aflatende strijd.
Dan ben ik opgelucht nog eens te kunnen lezen dat die oorlogstaal niet het enige antwoord is. Dat er af en toe mensen zijn die beseffen: want zo houd ik het kwaad in stand. Ik ga er integendeel een deugd tegenover stellen.
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten