Griekenland zit financieel in grote moeilijkheden. Met elke maand die voorbijgaat lijken de problemen erger te worden. De kwestie bezorgt de Europese leiders heel wat hoofdpijn want de oplossingen die tot nu toe zijn gevonden hebben nog niet tot een fundamentele verbetering geleid. Integendeel. We sukkelen van de regen in de drop. Heel de Europese Unie krijgt het lastig. Blijkbaar hebben we nog niet voldoende beseft dat we een Europese Unie zijn. Dat we meer zijn dan een groepje landen die een beetje samenwerken. We hangen werkelijk aan mekaar vast, zoals de delen van een lichaam. Als de voet of elleboog pijn heeft, dan heeft het hele lichaam daar last van. (Met dank aan Paulus voor het beeld.)
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Paul De Grauwe, hoogleraar economie aan de KULeuven gebruikt in De Standaard van gisteren 25 mei het beeld van een huis dat brandt.
Als er een brand is die dreigt over te slaan naar andere huizen moeten de brandweerlui met man en macht blussen. Ze moeten zich op dat ogenblik niet bekommeren om de vraag hoe de brand is ontstaan en of er moedwil aanwezig is om, als dat het geval zou zijn, de schuldige te vatten. De schuldvraag is belangrijk maar moet later, na de brand, onderzocht worden.
Voor De Grauwe is het logisch dat er eerst geblust wordt. Maar cynisch stelt hij vast dat het anders gegaan is.
In plaats van onmiddellijk te blussen (met andere woorden: financiële steun verlenen), hebben de beleidsmakers eerst getwijfeld of er wel moest geblust worden, daarna hebben ze de vraag gesteld of er moedwil was en zo ja welke straf moest toegemeten worden aan de schuldigen. Toen ze aan blussen toe kwamen hadden ze te weinig water voorzien met het gevolg dat in geen tijd andere huizen vuur vatten. (...)
De bekommernis om de strafmaat vast te leggen alvorens financiële hulp te bieden verklaart waarom de schuldencrisis van het ene land naar het andere is overgewaaid. Het uiteindelijke effect van die houding is dat die crisis ons veel meer zal kosten dan nodig is.
Vandaag schrijft De Grauwe dezelfde boodschap in De Tijd onder de titel: Europa steekt met opgestoken vinger in eigen oog.
In het noorden van Europa, vooral in Duitsland en Nederland, is het antwoord evident. Het is allemaal de schuld van die luie en corrupte Grieken die niet willen werken.
De "hulp" voor Griekenland noemt hij een jammerlijke mislukking.
Dat programma is in grote mate beïnvloed door de idee dat de Grieken eerst gestraft moeten worden voor ze 1 eurocent krijgen. De moraliserende houding - 'een zondaar moet gestraft worden' - is de hoofdoorzaak van de mislukking.
Twaalf maanden geleden schreef ik ongeveer hetzelfde :
Griekenland moet eerst door het stof kruipen, moet draconische bezuinigingen doorvoeren, en moet alle hulp die het nu krijgt met een dikke interest terugbetalen : de harde aanpak.Ik sta versteld. Is dit het voorbeeld dat onze leiders geven ? Moeten we thuis, in onze klas, in onze familie, in onze buurt, in onze onderneming op deze wijze de verloren zoon aanpakken ?
Paul De Grauwe besluit zijn tekst in De Standaard met de bedenking dat het moeilijk zal zijn om de stap naar meer financiële solidariteit te zetten. Is het dan zo erg gesteld met ons ?
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten