Gedurende een kleine week waren afgevaardigden uit zowat alle vakbonden in de wereld in Vancouver (Canada) bijeen om afspraken te maken voor de komende vier jaren.De aandacht van de ongeveer 1300 aanwezigen was niet enkel gericht op de vakbondsthema's. Tussen de bedrijven door was er ook veel interesse voor de wereldbeker voetbal.
Net zoals het congres is de wereldbeker voetbal een wereldgebeurtenis, is het een samenkomst van mensen uit alle hoeken van de wereld. De sfeer op beide evenementen is ook gelijkend : intensief, multicultureel, ernstig, maar ook vol van onvergetelijke contacten.
Verschillend ook: geen schare TV-zenders op het vakbondscongres, geen commerciële reclame, geen miljoenen dollar sponsorgeld.
Maar de twee evenementen hebben allicht ook gemeen dat ze een beetje 'artificieel' zijn. Niet echt. Niet zoals het normale leven van elke dag. Dat mag natuurlijk, dat is zelfs goed. We hebben er immers nood aan om af en toe wat afstand te nemen. Om een beter zicht te krijgen op wat ons bezig houdt. De bomen en het bos. Fenomenen begrijpen. Lijnen zien.
Daarvoor hebben we woorden nodig, taal. De taal van een congres is genuanceerd, overdacht, moeilijker. Want ze spreekt over mensen en hun rechten, hun ontwikkelingen, hun kansen, over de manier waarop ze kunnen samenwerken en zich organiseren. Over werk en economisch beleid, over niet uitsluiten.
De taal van de wereldbeker is heel anders. Ze is eenvoudiger, wit-zwart. Een taal van winnen en verliezen, van doorgaan of naar huis gestuurd worden. Van goed of slecht. Ze is een verdelende, uitsluitende taal.
Met welke taal gaan de meer dan duizend vakbondsmensen nu terug aan de slag als ze weer in eigen land zijn, terug in 'the real world'? Welke taal gaan ze gebruiken om de economische problemen te bespreken, om uitwegen te zoeken uit de crisis?
Zal het de taal zijn van het congres, gericht op overleg, luisteren, rekening houden, menselijkheid en respect? Of zal het de taal zijn die 's avonds en tijdens de pauzes op TV werd gebruikt, een taal van winnen en verliezen? Zal het een taal zijn van scheiden en wegzenden, of een taal van samenbrengen en verenigen?
Sta me toe om deze vraag toch te stellen, als de taal van het verstand niet dezelfde is als de taal van het hart.
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
