Enkele dagen geleden hoorde ik het weer: een klacht over gebrekkige communicatie als oorzaak van een aantal andere problemen.Gebrekkige communicatie draait altijd om hetzelfde : de 'sprekers' vinden dat de boodschap niet (goed) gehoord wordt, de 'bestemmelingen' vinden dat ze niet (goed) geïnformeerd worden.
De ene verwijt de gebrekkige communicatie aan de andere. De 'luisteraars' beschouwen zich als de passieve 'ontvangers', zij leggen de oorzaak van de gebrekkige communicatie bij de 'sprekers'. De 'sprekers' van hun kant verwijten de 'luisteraars' gebrek aan aandacht en interesse.
Gelukkig worden er soms inspanningen gedaan om iets te verbeteren. De 'sprekers' gaan zich realiseren dat hun spreken kan of moet aangepast worden. Ze kunnen bijvoorbeeld LUIDER gaan spreken, of diplomatischer, of regelmatiger, of met meer emotie, ...
Het probleem is dat alle aandacht hier nog steeds ligt bij de spreker. De spreker is enkel geïnteresseerd in zijn rol, in zijn succes, in zijn bedoelingen. De spreker heeft een boodschap waarvan hij vindt dat ze belangrijk is voor de luisteraar. De spreker zet zich op het voorplan.
Op die manier zal de communicatie altijd gebrekkig blijven, de spreker op de eerste plaats en de luisteraar op de tweede plaats.
Slechts als de spreker zich minder belangrijk vindt dan de luisteraar zal er communicatie mogelijk worden. De spreker moet luisteraar worden. Het allereerste en belangrijkste wat de spreker moet doen is luisteren. Want alleen wie gehoord wordt is bereid om te luisteren.
Alleen als je méér geïnteresseerd bent in wat de ander te zeggen heeft dan in wat jij zelf wil zeggen, kan je echt spreken van communicatie.
Beschouw het niet als een eenvoudig trucje: eerst even de ander laten spreken en dan zelf je boodschap brengen. Het zal één keer werken.
Je spreken moet dus gericht zijn op één ding: luisteren. Hoe béter je kan luisteren, des te beter zal je gehoord worden.
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten