Talking truth to fear

Zo gaat het op internet, en in de blog-wereld : via een link kom je op een andere site, en daar vind je opnieuw een link, enzovoort. Seth Godin verwees me naar Chris Guillebeau , en die verwees naar Havi Brooks (en Selma the Duck). Vooral Havi wil ik verder volgen. Vandaag las ik een tekst van haar van vorig jaar september, over angst (fear), en hoe je ermee moet (?) omgaan.

Spreken met onze angsten, daarover had ik het vroeger reeds. We moeten onze angsten niet wegmoffelen, maar ze erkennen. Havi schrijft in Talking truth to fear zeer gedetailleerd over hoe we onze angsten een plaats kunnen geven. Je angsten bevechten helpt niet, het zal je niet lukken ze een stamp onder hun achterste te geven in de hoop dat ze verdwijnen. Havi zegt wat er dan wel mogelijk is.

Here is how it does work.

Your fear is a part of you. So kicking it is like kicking yourself.

You created it. Almost like kicking something you gave birth to.

You created it for a reason. It's useful to find out what that is.

To protect you from stuff that is dangerous and bad for you. That's a very legitimate reason.

Right now this protection mechanism isn't working. Because this fear is paralyzing you instead of protecting you.

It's not working because your fear — aka your desire to keep yourself safe — is preventing you from moving forward on the things you truly want to do. Exactly.

Instead of kicking fear, you can dissolve it. It can kick back, but it can't dissolve *you*.

The only way to get the fear to dissolve is to interact with it. Just like you, it wants to be noticed and cared for.

Your fear needs to know that you are taking steps to keep yourself safe. So give it some reassurance.

Spreek met je angst, zegt Havi. Als je wil dat je angst ermee ophoudt je bang te maken, moet je haar gerust stellen, moet je haar overtuigen dat je zelf haar taak (je beschermen) gaat overnemen. Praten met je angst is ook een goeie methode om er een beetje afstand van te nemen. Als je ermee praat is het tijdelijk niet meer jijzelf. Of in ieder geval enkel een stukje van jezelf. Als je ermee praat kan je er zelfs stilaan een beetje bevriend mee worden.

Ze geeft nog enkele extra tips.

• Maak van je angst een eendje, zo een houten eendje dat je met een koordje achter je aan meetrekt. Zo kan je af en toe eens omkijken en zeggen: oh, jongens, zijn jullie er nog ?
  
  
• Begin je zin met ook al. Ook al heb ik deze angst, ik voel me toch beter als ik opmerk dat die er is. Ook al zou ik het ding graag een schop geven, het is een deel van mezelf, maar niet voor altijd. - Op die manier erken je de angst, maar sta je toch toe dat er iets mag veranderen.
  
  
• Bekijk je hardnekkige angst als een ridder die jou altijd wil beschermen. Maar zeg hem geregeld: maat, de oorlog is voorbij, ga nu maar terug naar je kasteel en maak het hof aan Guinevere. En maak hem duidelijk dat je zelf voor de zaken zal zorgen.