De film heb ik niet gezien, maar ik geniet op dit moment wel van het boek, Kalme Chaos van Sandro Veronesi - een koopje in de Standaard Boekhandel : 12,50 euro voor méér dan 400 pagina's.
Een man zit op een bank in het park, rechtover de school van zijn dochtertje. Hij brengt haar, en blijft in het park tot ze weer buiten komt. Zijn vrouw is onlangs onverwacht gestorven, en hij vraagt zich af waarom hij niet kapot van verdriet is.
Collega's en familieleden kunnen hem daar vinden, in het park. Ook andere voorbijgangers. Hij is daar, hij luistert, naar zichzelf, en naar hen.
... dat ze dachten dat ik er altijd was, door verdriet vastgenageld op dat punt van de aarde, en dat gegeven was een van de weinige zekerheden van hun leven geworden, misschien wel de enige, en op een vreemde manier stelde het hen gerust, zodat ze, als ze me kwamen opzoeken, de moed vonden om ook hun eigen leed onder ogen te zien, bovenal om het te erkennen, het aan te raken en erover te vertellen en zich er even van te bevrijden waarbij ze het over mij uitstortten ...
(Dit is een stukje van een lange zin, het boek staat vol met lange zinnen. Het stoort niet, maar ik denk dat ik met zo'n zinnen op school nooit weg zou gekund hebben ...)
Het is maar één van de thema's in het boek, de beschikbaarheid van de man om te luisteren. Mensen weten dat hij daar zit, in het park, op een bank. Hij is niet verscholen, iedereen kan hem zien. Hij is niet af en toe daar in het park, hij is er heel de tijd, elke schooldag. Zoals de bakker, die is er ook altijd als je een brood wil kopen, maar die heeft doorgaans niet de mogelijkheid om te luisteren.
Misschien dat aan de toog van het café iets gelijkaardigs mogelijk is, maar een café is toch eerder bedoeld om het gezellig te maken...
Héérlijk, iemand die kan luisteren, met het woordje kunnen in elke betekenis : iemand die de bereid is, bekwaam is, en beschikbaar is om te luisteren. Hoeveel nood hebben wij om af en toe eens gehoord te kunnen worden, te kunnen spreken en beluisterd te worden ? Zomaar, zonder vrees het eens kunnen zeggen. Waarschijnlijk kan het alleen als er voor betaald wordt, aan psychologen en therapeuten.
Je kan mensen gelukkig maken, misschien door wat je zegt, maar zeker door hoe je naar hen luistert...
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten