Echt luisteren lijkt gemakkelijk, je moet eigenlijk niets doen. Dat is nu net het probleem. Het is niet eenvoudig om echt te luisteren naar het verhaal van een ander. Als iemand tegen jou iets zegt, dan wil je zelf ook iets zeggen. Hier zijn enkele voorbeelden:
Advies geven: Je zou beter... Waarom heb je niet...
Opscheppen: Zal ik je eens zeggen wat ik heb meegemaakt ...
Opvoeden: Dat kan een zeer leerrijke ervaring zijn, als je...
Troosten: Dat was niet jouw fout hoor, je deed je best...
Afblokken: Trek het je niet aan, voorbij is voorbij...
Sympathiseren: Oh, wat erg...
Ondervragen: En wanneer is dat begonnen?...
Verbeteren: Nee, zo is het niet gebeurd...
Vertellen: Dat doet me denken aan die keer toen ik...
Ontkennen: Er is helemaal geen reden om zo te reageren, je bent zeker vermoeid...
Filosoferen: Tja, zulke dingen gebeuren nu eenmaal...
Uitleggen: Ik denk dat de moeilijke relatie met je vader tijdens je jeugd de oorzaak is...
Onze drang om iets te doen, om te helpen, is zo groot dat we meestal zelf ook beginnen te praten, en ons luisteren daarmee afbreken. Zelfs al bedoelen we het nog zo goed, zelfs al willen we echt luisteren begaan we vaak deze misstap.
Echte interesse hebben voor het verhaal van een ander is al niet zo evident. Maar bovendien nog zelf zwijgen... bijna onmogelijk. Als je wil gehoord worden moet je eerst de andere aanhoren, helemaal.
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten