U weet nog dat ik de vorige blog halverwege heb afgebroken om u de kans te geven zelf even na te denken over wat u zou zeggen of doen om het meisje te troosten. Ze was zwaar aangeslagen omdat ze in een zwemwedstrijd gediskwalificeerd was.
(Lees eerst de vorige blog vooraleer verder te lezen.)
Hoe loopt het verhaal af ?
Oma ging zitten op de trap, naast het meisje. Ze legde haar arm om het meisje heen en bleef zo rustig zitten. Na een tijdje leunde het meisje met haar hoofd tegen oma's schouder. Wat later gaf oma haar een zoen op het hoofd en zei: "Ik weet hoe hard je je best doet voor het zwemmen, lieverd. Het is erg om gediskwalificeerd te worden."
Toen begon het meisje te wenen. Oma bleef zitten met haar arm rond het meisje, zonder iets te zeggen. Uiteindelijk droogde het meisje haar tranen af, keek naar oma en zei: "Dankjewel, oma."
--- ---
Wat oma hier deed is niet ingewikkeld maar wel uitzonderlijk. Want het is niet gemakkelijk. Oma gaf empathie. Oma had goed geluisterd naar wat haar kleindochter nodig had: vertrouwen, ook al is er iets fout gegaan.
We leren best van onze fouten als we er niet op afgerekend worden, maar integendeel toch vertrouwen krijgen. Dan voelen we ons goed om weer op te staan en het opnieuw te proberen. Bregman schrijft :
When I sit with you in your mistake or failure without trying to change anything, I'm letting you know that you're okay, even when you don't perform. And, counter-intuitively, feeling okay about yourself - when you fail - makes you feel good enough to get up and try again.
Het is eenvoudig, zegt Bregman. Luister gewoon. Onderbreek niet, geef geen advies, zeg niet dat het wel in orde komt. Probeer niet het probleem op te lossen. Wees niet bang van wat stilte. Luister gewoon. En na enige tijd kan je zeggen wat je hoorde zeggen, zeggen wat je voelt dat de ander voelt.
--- ---
Toen het meisje later op de avond goedenacht kwam zeggen vroeg Bregman haar hoe ze zich voelde. "Rot", zei ze. Hij wilde antwoorden dat het OK was, dat ze zich 's anderendaags veel beter zou voelen, dat het de volgende keer zeker zou lukken...
Gelukkig kon hij zich inhouden en volstaan met te zeggen : "Ik begrijp het, het is rot."
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten