Vorige zondag vierden we feest in onze parochie, het jaarlijkse feest van de Eerste Communie. Elf kinderen, leeftijd tweede leerjaar. Tijdens de repetities waren ze wat moeilijk te temmen, maar in de viering waren ze zeer geïnteresseerd en bekeken ze alles met grote ogen. Onbevangen.Kom tegemoet de ontluisterde,de door het leven geleerde,die niet kan geloven,in meer dan hij ziet;de stekelige eenzame,de schampere,de spotzieke, morrende,de verdorde van hart.Zalf zijn wonden,zijn zere huid,wek zijn zachtheid opnieuw.Geef hem terugde ogen van een kind.
De laatste zin hield mij vast: geef hem terug de ogen van een kind.
Hoevelen kennen we niet in onze omgeving, mensen die - hoewel ze interessant en aangenaam kunnen zijn - te vaak hun schampere opmerkingen rondstrooien. 'Geleerd door het leven', cynisch geworden. Spotziek, verdord van hart.
En voor hen stelt Oosterhuis voor : geef hen terug de ogen van een kind. Wat is er dan zo merkwaardig aan een kind ? Waarom zou een mens de ogen van een kind moeten hebben ?
Matteüs schreef ook al, tweeduizend jaar geleden :
In die tijd kwamen de leerlingen bij Jezus en zeiden: ‘Wie is eigenlijk de grootste in het koninkrijk der hemelen?’ Hij riep een kind, zette het in hun midden en zei: ‘Ik verzeker jullie, als je niet verandert en wordt als kinderen, kom je het koninkrijk der hemelen niet eens binnen. Wie zich dus klein maakt als dit kind, die is de grootste in het koninkrijk der hemelen.Begin daar maar eens aan: worden als een kind ! Blijkbaar is het wel belangrijk, althans als je enige interesse hebt om in de hemel te geraken...
Een stuk afzagen van onze benen zal niet helpen... Oosterhuis stelt voor: kijk met de ogen van een kind.
Dat lijkt me een zeer nuttige wenk: met onze kennis van volwassene de wereld terug bekijken met een onbevangen, onbevooroordeelde en geïnteresseerde blik. Geen zwarte bril om door te kijken - ook geen roze bril - : gewoon die bril wegdoen.
Eerder geschreven teksten die je misschien ook interesseren :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten