Ed Brenegar

Ondertussen heb ik een ganse reeks teksten gelezen van Ed Brenegar (ook hier en hier). Ik heb daarbij stilaan het gevoel gekregen dat deze man niet het zoveelste boek met technieken en truukjes over management bijeen schrijft.

Zijn bespreking van het boek 'Hostmanship' (ik heb het boek nog niet gelezen - het staat niet in de winkel van Proxis) raakt de kern van de zaak, het gaat om de persoonlijkheid en het karakter van de leider. Hij besteedt ook veel aandacht aan het concept 'servant leadership'. En hij doet dat op een manier die bijna beter is dan de bedenker (sic) van het concept, Robert Greenleaf.

Als de persoonlijkheid van de leider gebouwd is op volledige dienstbaarheid, dan pas kunnen we spreken van authentiek leiderschap. Ik merk dat het een mentale sprong is, je zit als leider ofwel aan de ene kant, ofwel aan de andere kant. Zolang het leiderschap niet ten volle gefundeerd is op dienstbaarheid zitten er onechte, zelfs valse trekjes aan. Dan voel ik snel hoe mensen toch gemanipuleerd worden, hoe er een dubbele agenda is, enz.. Dan merk ik ook dat het erg moeilijk is om een visie of missie te formuleren die méér is dan façade.

Bij Ed Brenegar voelde ik snel dat hij die sprong gemaakt heeft, en al geruime tijd, want hij heeft dat gebied aan de overkant al grondig verkend. Wat hij zegt / schrijft zit volledig goed, is nergens tegenstrijdig.

Ik las gisteren dat hij ook al meer dan twintig jaar in de Presbyterian Church een 'minister' is, een bedienaar van de eredienst, een voorganger. Dat hij een theologische opleiding heeft genoten. Ha ja, dat maakte voor mij het beeld compleet. Het één heeft niet noodzakelijk iets met het ander te maken, maar volgens mij kan het wel helpen.

Al geruime tijd geleden schreef ik over nederigheid, en wat Benedictus in zijn Regel hierover schrijft. Er staat een gans hoofdstuk (7) in over de nederigheid. Het is een tekst die voor ons vandaag onverdragelijk is, onaanvaardbaar, zo schreef ik toen. Twaalf niveaus van nederigheid bespreekt Benedictus. Alleen al het vierde niveau : verdraag zelfs onrechtvaardheid, zonder ontmoedigd te geraken of te vluchten...

Maar ik denk dat er geen andere weg is : zolang je de ander niet op de eerste plaats kan zetten - en tegelijk ook weet waar je grenzen zijn - zal het niet lukken. En het moeilijke is nog bovendien dat je het niet doet om je op te offeren ! Waarom dan wel ???