Eerder heb ik al eens iets geschreven over De Lijn, de maatschappij die mij dagelijks naar het werk brengt. Dankzij De Lijn heb ik ongeveer drie jaar geleden mijn auto bedankt voor bewezen diensten. Eén auto voor de deur van ons huis volstaat. Ik heb het mij nog geen moment beklaagd, integendeel!In De Tijd van zaterdag 22 mei las ik een interview met Kris Peeters, niet de minister, maar de Antwerpse mobiliteitsfilosoof die zopas een boek heeft gepubliceerd 'De file voorbij, afscheid van het automobilisme'. De titel in De Tijd was veelzeggend: 'We zijn gedoemd om onszelf kapot te rijden'. Zijn er teveel auto's ?
Kris Peeters heeft opgemerkt dat we een heel bizarre relatie hebben met onze auto's.
Waarom aanvaarden we 995 doden per jaar op onze wegen als collateral dammage, maar staat het hele land op z'n kop als er 18 doden vallen bij een treinramp zoals in Buizingen, minder dan elke week op de weg? (...)
De auto is onze eigen westerse versie van de heilige koe. Ondanks alles - files, milieuoverlast, verkeersdoden - blijven we hem als een godswonder vereren. We behandelen hem als een volwaardig gezinslid, met een wekelijkse wasbeurt, een eigen verwarmde kamer en zelfs - bij ongeveer een op de vijf chauffeurs - een koosnaampje. (...)
We moeten ons niet langer de vraag stellen: waar gaan we al onze auto's blijven kwijtraken? Maar: willen we wel zoveel auto's? Waartoe dienen die eigenlijk?
Auto's zijn niet zoiets als telefoons. Zolang slechts weinig mensen een telefoon hebben is het eigenlijk niet interessant om zelf een telefoon te hebben. Een telefoon wordt pas nuttig als vele mensen er een hebben, liefst bijna iedereen. Voor de auto geldt een andere wetmatigheid.
Auto's zijn paradoxaal genoeg het slachtoffer van hun eigen succes. Hoe meer auto's er zijn, hoe zwakker hun sterktes worden, en hoe sterker hun zwaktes. Onze mobiliteit, onze autonomie en onze tijdswinst nemen af. De vervuiling, de onveiligheid en de kosten nemen toe. Dat zal altijd zo zijn, dat is onvermijdelijk. En toch blijven we pogingen doen om het automobilisme te redden. Tegen beter weten in, desnoods. (...)
In Stockholm en Londen voerden ze het rekeningrijden in, in plaats van nieuwe wegen aan te leggen. Eerst was bijna iedereen radicaal tegen - nu zijn de meeste mensen helemaal mee. Het aantal auto's daalde, de lucht werd schoner, de ongevallen namen af, en de middenstand begon te floreren als nooit tevoren. Dié richting moeten we uit. Niet meer, maar mínder wegen.
Wow, moedig gesproken! Een prima aanzet om eens diep na te denken, er zijn blijkbaar mogelijkheden om onze mobiliteit anders te bekijken.
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten