Danny Meyer schrijft in zijn boek Setting the table (p. 212) een hoofdstukje over Vertrouwen. Je kan mensen niet motiveren als je ze niet vertrouwt, schrijft hij. Werknemers zullen ook niet gemotiveerd zijn als hun baas hen niet vertrouwt. In zo een omgeving heeft iedereen schrik, en daar komt niet veel positiefs uit.
Vertrouwen geven is méér doen dan gewoon níets doen en denken dat alles z'n gangetje wel zal gaan. Je herkent een klimaat waar mensen elkaar vertrouwen aan vele zaken:
- er wordt veel samengewerkt
- iedereen kan initiatieven nemen
- er wordt veel gedeeld en gegeven
- er wordt veel geluisterd naar mekaar
- er worden nieuwe dingen geleerd
- er is hoop, er zijn positieve verwachtingen
- iedereen wil samen iets verwezenlijken
- er is vreugde als er weer iets bereikt is
Ik vraag me steeds vaker af waarom vertrouwen geven zo moeilijk is. Het vereist in de eerste plaats een vertrouwen in zichzelf. Voorbeeld: wie het lastig heeft met zelfdiscipline en dat wil verstoppen, zal onbewust denken dat de anderen ook weinig discipline hebben. Wie geen vertrouwen heeft in zichzelf inzake discipline, heeft geen vertrouwen in anderen inzake discipline. En die zal er ook vaak een opmerking over maken. Hetzelfde kan gezegd worden over orde, over planning, enzovoort.
Danny Meyer schrijft verder dat er heel wat mensen zijn die toch functioneren in een streng en wantrouwend klimaat. Dat kan ik begrijpen: wie nooit iets anders heeft gekend zal zich zeer ongemakkelijk voelen in een open en vertrouwende omgeving.
Volgens mij hebben de gezinnen, organisaties en bedrijven vandaag vertrouwende mensen nodig. Hoewel ? Ik hoor en lees in de media naar aanleiding van de economische en financiële crisis een roep naar meer vertrouwen, maar ook een roep naar meer regulering. Is dat niet tegenstrijdig ? Neen, beide zijn nodig. Maar vanaf nu ga ik meer aandacht geven aan de vraag wie roept om meer van het ene, en wie roept om meer van het andere ? Plots vind ik mijn roep om meer vertrouwen verdacht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten