Het boek Nonviolent Communication - A Language of Life van Marshall B. Rosenberg heb ik nu volledig gelezen. Havi Brooks had mij via haar website attent gemaakt op het boek en onlangs schreef zo nog eens een artikel op haar blog waarom ze het boek zo belangrijk vindt.
Zelf schreef ik enkele weken geleden al een tekstje naar aanleiding van het boek. De lectuur heeft mij niet alleen (opnieuw) doen inzien dat we heel vaak nogal gewelddadig met mekaar spreken. Het boek geeft ook aan hoe dat komt, en hoe je het kan veranderen. Probleempje wel : 't gaat niet vanzelf ! Onvoorstelbaar hoe onze gewoontes inzake communiceren zo vastgeroest zijn.
Het laatste hoofdstuk - over dankbaarheid - begint met een citaat van Sam Keen. Te mooi - en te belangrijk - om hier niet over te nemen :
... the more you become a connoisseur of gratitude, the less you are a victim of resentment, depression, and despair.
Gratitude will act as an elixir that will gradually dissolve the hard shell of your ego - your need to possess and control - and transform you into a generous being.
The sense of gratitude produces true spiritual alchemy, makes us magnanimous - large souled.
In dat laatste hoofdstuk, over dankbaarheid dus, staat een antwoord op de vraag die ik enkele dagen geleden stelde: zit er toch een lastig kantje aan het iemand-prijzen?
Mensen beoordelen is geen goede gewoonte. En dus is er fundemanteel weinig verschil tussen de uitspraak : Wat jij doet is verkeerd. - en de uitspraak : Wat jij doet is goed.
De twee uitspraken willen manipuleren, willen het gedrag van de ander sturen of veranderen in een richting die wij liever willen.
Dus nooit nog iemand prijzen ? Toch wel, het is een fundamentele behoefte van elke mens, geprezen en gewaardeerd te worden, zegt Rosenberg. Let wel op wanneer en hoe je het doet.
Misschien vind je de volgende teksten ook interessant :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten