Werkloosheid

De dagen zijn hier grijze wegen
naar nergens, nooit en niemandsland,
de dagen zijn hier bleke vlaktes,
zijn regen die niet zwijgen kan.

En lege vlaktes zijn de dagen,
doorweekt, doorwaakt zijn alle nachten
en winternachten zijn de jaren,
geen morgen die nog wacht, geen mens.

Het werk is dood in deze streken,
de dagen zijn verstuivend zand,
geen boom, geen bloem,
geen licht, geen droom.

Dit is het land van nodeloos.
Dit is het land van waardeloos.
Dit is het land van werkeloos.


Geert Van Istendael, in Visie van vrijdag 30 januari. En verder lees ik in het interview :

'Een sonnet lezen duur 1 minuut. Je kunt dus nooit zeggen dat je geen tijd hebt voor poëzie, en dat geldt zowel voor de manager als de fabrieksarbeider. (...) 'Poëzie is absoluut elitair, maar niet meer of minder dan schoenen lappen of lassen.'

Dat je maar één minuut nodig hebt om een gedicht te lezen is uiteraard waar, maar een mens heeft niet altijd onmiddellijk de vereiste rustige aandacht om een gedicht in al zijn breedte binnen te laten.

Ik heb het gedicht hier een plaats gegeven, de werkloosheidscijfers stijgen overal. Het is dus gepast om er aandacht voor te hebben. Bovendien vind ik het ritme van het gedicht eenvoudig goed, de taal is toegankelijk en toch vol extra betekenis.