Suffering

Ed Brenegar heb ik recent ontdekt via zijn blog. Eerder heb ik al naar hem verwezen, naar aanleiding van zijn bespreking van het boek 'Hostmanship'.

Ed Brenegar heeft in zijn blog met de titel 'Leading Questions' een reeks vragen gepost over leiderschap, een reeks die hij gebundeld heeft in één pdf bestand. Het zijn een 30-tal boeiende bladzijden tekst.

Vraag 22 gaat over het karakter, de persoonlijkheid vereist voor leiderschap.

'How have you suffered professionally and in relationships? What obstacles, hurdles, crisis or failures have you had? How have you dealt with it?
The reason I ask this is that suffering either narrows or broadens a person.
If it narrows, they have taken that suffering und turned into bittterness. They see themselves as victims. Sure we can all claim victim status in some way. The way of the victim is not out, but into a world of bitterness and self-deception.
Suffering can broaden a person. We can learn from it, grow from it, and find wisdom and perspective from it. In so doing, we become better equipped to deal with ambiguity in business.
As Nietzsche wrote, 'What does not kill me, makes me stronger.' This is a mindset that is not easily acquired. It means that we must look into ourselves and see what it is that I can control, deal with it and place the rest at an emotional distance. (...)
We may suffer, be victimized by their actions, but we choose whether to act the victim. The kind of character that triumphs in those situations is the kind that takes each day as a lesson in the school of life, and transforms that lesson into wisdom to be applied the next day.'

Hier wil ik graag even iets zeggen over 'victim', slachtoffer. Als het wat moeilijk wordt, als er druk op de ketel komt, dan worden velen een slachtoffer. Als er iets niet lukt, niet slaagt, niet goed afloopt, dan is het de fout van anderen, van de omgeving. Het probleem wordt in twee gehakt, oorzaak en gevolg. De oorzaak ligt buiten mijn wil, en ik draag het gevolg. Ik ben slachtoffer.

Het is een houding die ik ook aantref bij vele intellectuelen. Bij hen gaat het nog een stadium verder, en wordt het cynisme. Zij kunnen op een academische wijze de (externe) oorzaken van het probleem haarfijn beschrijven, situeren en analyseren - kijk eens aan hoe slim ze wel zijn, hoeveel ze wel nagedacht hebben - maar de slotsom blijft : cynisch en vol betweterigheid laten ze verstaan dat er toch niets kan aan veranderd worden. Ze spreken met afstand over 'de mensen', 'dit land', net alsof ze er buiten staan. Ze gaan (misschien) wel niet ten onder als 'slachtoffer' van de situatie, ze vluchten eruit weg met intellectuele argumenten. Het resultaat blijft hetzelfde : ze leren er niets uit, ze doen er niets mee, ze doen er niets aan. Soms duurt het even voor je het ziet, want overigens kunnen het zeer aangename en sympathieke mensen zijn...

Brenegar vraagt : hoe kan je mensen op het werk leren om 'the suffering' op de goede manier aan te pakken ?
De vraag die eerst moet gesteld worden is natuurlijk : hoe doe je het zelf ? Hoe slaag je er in om moeilijkheden en tegenslagen geen reden te laten zijn om bitter te worden, integendeel ?

Ik ga in volgende stukjes nog van hem citeren.